اتحادیه ناتمام عرب؛ در این گور مرده ای نیست

 روزنامه لبنانی النهار روز شنبه نوشت : در حالی که دولت عربستان سعودی تلاش می کند موضع کشورهای عضو اتحادیه عرب را با خود همراه کند، نمایندگان لبنان و عراق، نسبت به بند ضد ایرانی در بیانیه پایانی نشست وزرای خارجه این اتحادیه اعتراض کردند .

به نوشته این روزنامه، در این بند، ایران متهم به دخالت در امور کشورهای عربی شده است.

بیست و نهمین کنفرانس سران عرب امروز (یکشنبه) در شهر ظهران عربستان سعودی برگزار می شود.

**آیا سوریه کشوری عربی است؟

کمتر از 72 ساعت پس از حمله ائتلاف سه گانه آمریکا، انگلیس و فرانسه به سوریه بسیاری از ناظران تحولات گفتند و نوشتند که سایه این تجاوز بر نشست سران عرب در ظهران عربستان سعودی سنگینی خواهد کرد.

برخی تحلیل گران مانند عبدالباری عطوان سردبیر روزنامه رای الیوم گفتند که با حمله غربی ها به سوریه، نشست عربی، پیش از تشکیل، پایان یافت.

عطوان نوشت: حمله غربی ها به سوریه، مشارکت کنندگان در نشست عربی را در موضع سختی قرار داد، زیرا دولتی عربی که عضویت آن را خود اتحادیه عرب به حالت تعلیق درآورده، حالا هدف حمله ای آمریکایی-اسرائیلی با مشارکت دو کشور اروپایی قرار گرفته است چرا؟ زیرا در محور مقاومت ایستاده است و نه به خاطر سلاح شیمیایی اثبات نشده ای که رسانه های غربی و عربی از آن سخن می گویند. مساله این است که تجاوز سه کشور غربی اکنون آخرین صفحه از دخالت خارجی در تاریخ عرب است؛ اگر چه برای نظام سوریه یک پیروزی بود.

موضوع این است که اتحادیه عرب التزامی به شاخص های هویت عربی خود نشان نداده است تا جایی که شورای همکاری خلیج فارس نیز در بیانیه ای از حمله غربی به سوریه حمایت کرد.

شاید سران عرب چاره ای جز این ندیدند که موضوعاتی مانند نفوذ ایران در منطقه یا تحرکات ترکیه را در دستور کار قرار دهند زیرا دفاع از مانیفست اصلی تاسیس اتحادیه عرب بر محور هویت و امنیت قومی عربی نیاز به گزارش عملکردی دارد که اساسا چنین عملکردی موجود نیست.

سران عرب از ضرورت مقابله با نفوذ ایران و دخالت ترکیه در عراق و سوریه گفتند اما تجاوز سه کشور غربی و موشکباران خاک سوریه را در چارچوب امنیت قومی عربی ندیدند همان گونه که با اشغال عراق در سال 2003 و مداخله نظامی غرب در لیبی در سال 2011 ترجیح دادند سرهایشان را در شنزارهای خاورمیانه فرو برند.

اتحادیه عرب و نشست سران آن در ظهران حتی اگر آشکارا اقدام سه کشور غربی در حمله موشکی به سوریه عربی را محکوم کند نیز همچنان ناتمام است تا زمانی که عملا و نه در حد بیانیه ثابت کند که به سوریه از نگاه امنیت قومی عربی می نگرد.

**آیا کودکان یمن عرب نیستند؟

جنگ ائتلاف سعودی علیه یمن سومین سال خود را در حالی پشت سر گذاشت که صرف نظر از تقویت و خودباوری مردم این کشور به ویژه در زمینه دفاعی و موشکی، نزدیک به 40 هزار کشته شامل هزاران زن و کودک بر جا گذاشت.

اتحادیه عرب پیش از این نیز نه تنها از مردم یمن حمایت نکرد و کشتار گسترده غیرنظامیان را نادیده گرفت، بلکه در نشست سال 2015 شرم الشیخ مصر پشتیبانی قاطع خود از عملیات ائتلاف سعودی علیه یمن را اعلام کرد.

هزاران کودک یمنی در نتیجه این جنگ قربانی تیر و ترکش ائتلاف و بیماری هایی مانند وبا شدند.

گزارش سازمان های حقوق بشری بین المللی نشان می دهد که روزانه دستکم 130 کودک یمنی تنها بر اثر سوء تغذیه ناشی از جنگی می میرند که اتحادیه عرب حامی آن است.

مدافعان از هویت عربی در اتحادیه عرب، ریخته شدن خون هزاران شهروند این کشور عربی را با کدام عینک می بینند و آیا اصلا یمنی ها را عرب به حساب می آورند؟

**فلسطین کجای نشست عربی ایستاده است؟

البته بخشی از این نشست هم به محکومیت به رسمیت شناخته شدن قدس به عنوان پایتخت اسرائیل اختصاص یافت اما عادی سازی روابط عربستان سعودی به عنوان میزبان این نشست اتحادیه و مدعی کلیدداری کعبه، با رژیم صهیونیستی و غاصب قبله اول مسلمانان چگونه می تواند مفهوم امنیت قومی عربی را توجیه کند؟

کار به جایی می رسد که سردبیر روزنامه الریاض عربستان با این تیتر به استقبال نشست سران عربی در ظهران می رود: «نشست ظهران؛ سلام بر اسرائیل و جنگ با ایران».

احمد الجمیعه در این سرمقاله مدعی می شود: اعراب باید درک کنند که ایران برای آنها از اسرائیل خطرناک تر است ... و امروز گزینه ای برای اعراب جز صلح جامع با اسرائیل و مقابله با ایران نیست.

پیش از این نوشته شد که شاید برای خود صهیونیستها هم شنیدن اعتراف به بیانیه «بالفور» و تاکید بر «حق یهودیان برای داشتن سرزمین اجدادی» آن هم از زبان ولیعهد سعودی که مدعی کلیدداری کعبه است، یک شگفتی بود.

گفته شد که تحلیل گران متعددی می گویند «سعودی ها هم مثل بسیاری از سران عرب از فلسطینی ها خسته شده اند.»

روزنامه سوئیسی «برنرسایتونگ» بعد از سخنان بن سلمان در این باره نوشت: برای سالیانی دراز، گفتمان وحدت و برادری عربی، رویکرد سران عرب برای اقناع ملت های عربی در همراهی با قضیه فلسطین بود اما بن سلمان با همه اینها یکجا وداع کرد، با گفتمان وحدت عربی و نیز قضیه فلسطین.

باور کنیم که دیگر عملا عنصری به نام «هویت عربی» در شالوده اتحادیه عرب وجود ندارد و از آن چیزی جز مجسمه و نمادی باقی نمانده است؛ تمثالی بی روح که سران عرب بی تفاوت از کنار آن می گذرند و مفهوم «امنیت قومی عرب» جای خود را به «امنیت ملی» کشورهایی داده که از هیچ کاری برای تهدید هم دریغ نمی کنند؛ از ریختن بمب های خوشه ای بر سر غیرنظامیان هم هویت عربی گرفته تا حفر کانال آب برای تبدیل رقیب هم زبان به جزیره محصور.