خبر خوش برای دیابتی‌ها: این کرم جدید می‌تواند جای تزریق انسولین را بگیرد
دانشمندان چینی روشی نوین برای رساندن انسولین از طریق پوست ارائه کرده‌اند که به گفته پژوهشگران، می‌تواند در آینده نیاز افراد مبتلا به دیابت به تزریق‌های مکرر و دردناک انسولین را برطرف کند.
این روش که بر پایه یک کِرِم موضعی توسعه یافته، در آزمایش‌های اولیه بر روی موش‌ها، خوک‌های کوچک و نمونه‌های پوست انسان نتایج امیدوارکننده‌ای داشته است.
این دستاورد علمی می‌تواند مسیر تازه‌ای برای درمان دیابت ایجاد کند. به نقل از اس‌ای، چالش همیشگی در رساندن انسولین از راه پوست، اندازه بزرگ مولکول‌های آن و تمایل شدیدشان به آب بوده که عبورشان از لایه‌های چربی پوست را دشوار می‌کرد. اما تیمی از محققان دانشگاه ژجیانگ در چین توانستند با استفاده از یک پلیمر نفوذپذیر به پوست، این مانع را پشت سر بگذارند.
این گروه پژوهشی اعلام کرده است که پلیمر یادشده می‌تواند انتقال غیرتهاجمی انسولین را ممکن کند و بیماران را از تزریق روزانه رها سازد. به علاوه، این فناوری قابلیت استفاده برای سایر داروهای پروتئینی و پپتیدی را نیز دارد. رساندن دارو از طریق پوست از نظر تئوری مزایایی مانند استفاده آسان، بی‌درد بودن و آزادسازی کنترل‌شده دارو دارد، اما پوست انسان یک سد محافظ طبیعی است و بیشتر مواد فقط در صورتی عبور می‌کنند که مولکول‌های کوچک داشته باشند یا بتوانند با لیپیدهای موجود در پوست تعامل کنند.
محققان با بررسی ویژگی اسیدی بودن سطح پوست و تغییر تدریجی pH در لایه‌های عمقی، سیستمی طراحی کردند که با این شیب طبیعی هماهنگ شود و انسولین را به‌طور مؤثر وارد بدن کند. آزمایش‌ها نشان داد که سطح گلوکز خون موش‌ها در مدت حدود یک ساعت به سطح طبیعی بازگشت و این اثر با تزریق انسولین قابل مقایسه بود. در خوک‌های کوچک دیابتی نیز سطح قند خون در طی حدود دو ساعت به حالت عادی کاهش یافت و سپس تا ۱۲ ساعت پایدار باقی ماند.
بر اساس این نتایج، ترکیب «OP-I» پس از ورود به بدن در اندام‌هایی مانند کبد، چربی و عضلات اسکلتی تجمع می‌یابد و پس از جذب توسط سلول‌ها، انسولین را درون آنها آزاد می‌کند. این فرآیند گیرنده‌های انسولین را فعال کرده و جذب و مصرف گلوکز را همانند انسولین تزریقی افزایش می‌دهد، با این تفاوت که آزادسازی آن آرام‌تر و طولانی‌تر است.
پژوهشگران هیچ نشانه‌ای از التهاب یا عوارض جدی مشاهده نکردند و می‌گویند نتایج فعلی نشان می‌دهد این روش می‌تواند بسیار ایمن باشد، هرچند برای اطمینان باید منتظر آزمایش‌های انسانی ماند. آنها همچنین تأکید کرده‌اند که این سامانه می‌تواند برای رساندن داروهای پپتیدی، پروتئینی و اسیدهای نوکلئیک نیز به‌کار گرفته شود. این تحقیق در مجله Nature منتشر شده است.
