دانشمندان بر این باورند موش‌هایی که سریع‌تر پیر می‌شوند، زمانی که به یک محیط محدود اکسیژن (۱۱ درصد اکسیژن، مشابه سطح اکسیژن در ارتفاع ۵۰۰۰ متری) منتقل می‌شوند، حدود ۵۰ درصد بیشتر از موش‌ها در شرایط اکسیژن طبیعی (که به میزان ۲۱ درصد است) زندگی می‌کنند.
این طول عمر بیشتر به دلیل تغییر در مصرف غذا نبوده است و نشان می‌دهد مکانیسم‌های دیگری نقش ایفا می‌کنند. تحقیقات بیشتری برای درک مکانیسم‌های مولکولی این پدیده و پیامد‌های بالقوه برای طول عمر انسان مورد نیاز است. تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی برای اولین بار نشان می‌دهد که کاهش دریافت اکسیژن ممکن است طول عمر پستانداران را افزایش دهد.
دانشمندان با جزئیات دریافتند موش‌های موجود در محیط محدود اکسیژن حدود ۵۰ درصد بیشتر از موش‌ها در سطح اکسیژن طبیعی زندگی می‌کنند، که با میانگین طول عمر ۲۳.۶ هفته در مقایسه با ۱۵.۷ هفته بوده اند و همچنین موش‌های دارای محدودیت اکسیژن شروع به تأخیر در نقص‌های عصبی مرتبط با افزایش سن داشتند.
مطالعات بیشتری برای تعیین کاربرد‌های انسانی آن مورد نیاز است. برای اولین بار، محققان نشان دادند که کاهش دریافت اکسیژن یا "محدودیت اکسیژن" با طول عمر بیشتر در موش‌های آزمایشگاهی مرتبط است و پتانسیل ضد پیری آن را برجسته می‌کند.
دکتر رابرت راجرز از بیمارستان عمومی ماساچوست در بوستون و همکارانش این یافته‌ها را در مجله PLOS Biology ارائه کردند.
