رقابت تنگاتنگ استقلال و پرسپولیس برای بد بودن

خبری ناامید‌کننده که کام هواداران میلیونی این دو تیم را تلخ کرد و باز هم باید دلخوش باشند به سال آینده تا شاید یکی از آنها جام قهرمانی را بالای سر ببرد. سال 98 اصلا آن‌طور که انتظار می‌رفت برای سرخابی‌ها پیش نرفته و به قول معروف بر وفق مراد نبوده است.

پرسپولیس؛ کاش پنجره‌ها بسته می‌ماند!

حواشی عجیب پیرامون باشگاه رقیب و تغییرات عمده به‌وجود‌آمده در اردوی آن تیم باعث شد خیلی‌ها از وضعیت پرسپولیس غافل باشند. تیم برانکو باز هم سال را خوب شروع نکرده و نتوانسته نتایج جالبی را در مقایسه با کارنامه کلی خود کسب کند. آنها سال جدید را با 4 برد استارت زدند، اما در ادامه و در 5 بازی بعدی خود به پیروزی نرسیدند.

نکته نگران‌کننده در این بین، نمایش تیم برانکو بوده است. آنها در 9 بازی ابتدایی سال قبل هم دقیقا 4 برد داشتند و اتفاقا امتیازات آنها نسبت به فصل قبل در این بازه زمانی یکی بیشتر بود، اما وضعیت تیم به‌کلی فرق داشت. آنها سال قبل پنجره‌هایشان بسته بود، پروفسور برای ایجاد تغییر در ترکیب تیمش با مشکل مواجه بود، آسیا در دسترس بود و البته قهرمانی آنها در لیگ در فاصله 4 هفته تا پایان قطعی شده بود ولی حالا این شیوه بازی درحالی به منصه ظهور گذاشته می‌شود که پنجره‌ها باز شده، دست سرمربی برای انتخاب بازیکن باز است و قهرمانی هم در فاصله دو هفته تا پایان هنوز قطعی نشده است.

آنچه در 98 گذشت

سرخ‌پوشان تهرانی در اولین بازی سال، استقلال را شکست دادند اما بیشتر از آنکه خودشان خوب باشند؛ این آبی‌ها بودند که کمتر از سطح توقع ظاهر شدند. پیروزی 2-0 مقابل پیکان و الاهلی تنها بازی‌های قابل‌قبول سرخ‌پوشان در سال جدید بود. آنها به‌سختی با نتیجه 3-2 از سد سایپا گذشتند و دیگر رنگ برد را ندیدند. تساوی مقابل ذوب‌آهن، شکست برابر الاهلی تضعیف‌شده، 0-0 ملال‌آور با سپاهان در ورزشگاه آزادی، 1-1 قابل‌قبول در تبریز مقابل تراکتور که با نمایش جالبی هم همراه نبود و باخت به پاختاکور و حذف از دور گروهی لیگ قهرمانان آسیا.

علیپور، بودیمیر، سروش، رسن و دیگر هیچ

حالا تا پایان فصل برای سرخ‌پوشان دو بازی در لیگ (ماشین‌سازی و پارس جنوبی‌جم)، یک بازی در لیگ قهرمانان آسیا (السد قطر)، یک بازی قطعی (سپاهان) و یک بازی احتمالی در جام‌حذفی (داماش گیلانیان) باقی مانده است. پرسپولیس در 4 بازی اخیر خود فقط یک کلین‌شیت داشته و در 5 مسابقه آخر خود تنها دو گل به ثمر رسانده که آن دو گل توسط یک مدافع و یک هافبک دفاعی از روی دو ضربه ایستگاهی بوده است. بازی پرسپولیس آن طراوت همیشگی را ندارد. دیگر خبری از آن تیم بابرنامه نیست. پرس سنگین از خط دفاع حریف به فراموشی سپرده شده است. علی علیپور به‌شدت در افت به سر می‌برد و بودیمیر به‌هیچ‌وجه نتوانسته تمام کننده خوبی برای مدافع عنوان قهرمانی لیگ باشد. در خط میانی احمد نوراللهی و تا حدی ترابی رضایت‌بخش بازی می‌کنند ولی باقی نفرات با دوران اوج خود فرسنگ‌ها فاصله دارند. سروش رفیعی و بشار رسن بیشتر برای تیم مضر هستند تا مفید. در خط دفاع و دروازه اوضاع کمی بسامان‌تر است و نفرات حاضر در این پست‌ها اشتباه مهلکی مرتکب نشده‌اند اما باز روی کاغذ نسبت به عملکرد همیشگی خود تنزل داشته‌اند.

هنوز دوگانه در دسترس است

حال باید دید در 4 یا 5 دیدار باقی‌مانده چه اتفاقی برای برانکو و تیمش رخ می‌دهد. هنوز دو جام در دسترس است، یعنی همچنان می‌توان به رقم خوردن بهترین فصل مرد کروات با پرسپولیس و ثبت اولین دوگانه امیدوار بود. اما بی‌تعارف با این نحوه بازی و شیوه‌ای که پرسپولیس در پیش گرفته، نمی‌توان چندان به این مهم نگاه خوشبینانه‌ای داشت.

استقلال؛ اوج 97 تا حضیض 98

استقلال در دو ماه ابتدایی سال 97 به 8 برد، یک تساوی و فقط یک باخت دست پیدا کرده بود. آنها در بی‌رحم‌ترین زمان خود به سر می‌بردند. وینفرد شفر به هیچ تیمی امان نمی‌داد و آن یک باخت هم در دیدار رفت مرحله یک‌هشتم لیگ قهرمانان مقابل ذوب‌آهن رقم خورد که برخلاف جریان بازی و در دقیقه 92 با پنالتی ولسیانی باختند و در مسابقه برگشت 3-1 جبران کردند و به یک‌چهارم رسیدند. شاید بدگمان‌ترین هوادار استقلال هم فکر نمی‌کرد یک سال بعد تیم تازه جان‌گرفته‌اش به چنین مشکلاتی دچار شود؛ شفر با بازی‌های محافظه‌کارانه‌اش حوصله را سر ببرد و درنهایت اخراج شود، تیام برود و تبریزی موقعیت‌های عالی را یک به یک خراب کند و آمار تیم به 4 برد از 9 مسابقه برسد!

از باخت دربی تا تساوی دحیل

سال جدید با باخت 1-0 در دربی آغاز شد. تساوی بدون گل مقابل سایپا آنها را از قهرمانی دورتر کرد. با این حال دو برد فوق‌العاده برابر الهلال و سپاهان امید ازدست‌رفته را برگرداند. ماشین‌سازی را هم به‌سختی شکست دادند اما دو باخت 1-0 مقابل الهلال بحران‌زده و پدیده یحیی، همه‌چیز را دوباره خراب کرد. شفر رفت و مجیدی آمد. اوضاع تیم کمی بهتر شد. پیروزی 4-2 مقابل استقلال خوزستان قعر جدولی و سپس تساوی 1-1 در آزادی مقابل الدحیل که پرونده آبی‌ها را در آسیا بست.

سهمیه، حفظ آبرو و شاید معجزه

270 دقیقه تا پایان این فصل برای آبی‌پوشان پایتخت باقی مانده است. دو دیدار مقابل صنعت نفت و سپیدرود در لیگ و یک بازی تشریفاتی با العین در هزاء‌بن‌زاید. شاید تنها هدف آبی‌ها این باشد که بتوانند سهمیه فصل بعد آسیا را کسب کنند و نیم‌نگاهی به یک معجزه تقریبا نشدنی برای قهرمانی در هجدهمین دوره لیگ داشته باشند و البته یک پایان آبرومند در ACL 2019 هم می‌تواند کمی از آلام هواداران بکاهد.

ناتوانی مهاجمان (تبریزی)

شاید نحوه بازی آبی‌پوشان در این دو ماه نسبت به رقیب سنتی خود کمی بهتر بوده باشد اما آمار و ارقام اصلا جالب‌توجه نیست؛ 4بازی بدون کلین‌شیت و ثبت تنها یک پیروزی، استقلال در کارهای دفاعی مشکلات فراوانی دارد و مهاجمان این تیم توانایی گل کردن راحت‌ترین توپ‌ها را ندارند، در کنار این موارد بی‌انضباطی بازیکنان هم بیداد می‌کند.