فرق “کی روش ” و “برانکو ” اینجا مشخص شد

البته نیاز به اشاره سید جلال حسینی نبود. وقتی برانکو ترکیب تیم را ۲-۴-۴ چید بدین معنی بود که تیمش را به بازی تهاجمی ترغیب کرده است و می خواهد در ژاپن به پیروزی برسد. در همان دقایق آغازین بازی حملات خوبی از تیم پرسپولیس دیدیم که با موقعیت گل برای این تیم همراه بود. اما این صلابت در نیمه دوم مشاهده نشد و در نهایت تیم دو گل خورد تا آورده ای از بازی رفت نداشته باشد و حالا همه امیدش به بازی برگشت باشد.واقعیت این است که برانکو علاقه ای به بازی با سیستم ۱-۳-۲-۴ و ارایه بازی تدافعی ندارد. این گاها باعث انتقادهایی از برانکو شده است. فصل گذشته در بازی با الهلال هم ایراد به برانکو گرفته شد که چرا تیمش را با شیوه تهاجمی ارنج کرده است. پرسپولیس در بازی با کاشیما شبیه تیم ملی بازی نکرد و در نهایت هم با دو گل نتیجه را واگذار کرد و طبیعتا در این شرایط در بازی برگشت تهاجمی تر بازی خواهد کرد چون دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد و اگر خواهان جبران نتیجه در بازی برگشت است و جام را به بالای سر ببرد باید سه گل بزند.

شاید اگر پرسپولیس در کاشیما ساکر چهره تدافعی به خود می گرفت و با سیستم ۱-۳-۲-۴ بازی می کرد و برای گل زنی چشم به ضد حملات داشت بازی را نمی باخت یا دست کم با یک گل شکست می خورد هر چند در ارایه بازی تدافعی تضمینی برای کسب نتیجه نیست و از سویی نمی توان تیم را به خاطر بازی تهاجمی مورد انتقاد قرار داد. هر مربی سبکی دارد و برانکو در سایه فوتبال تهاجمی نتیجه را جستجو می کند.

پرسپولیس در بازی با کاشیما شبیه تیم ملی بازی نکرد چون کارلوس کی روش را بر بالای سر ندارد. مربی تیم یعنی برانکو فوتبال رو به جلو را دوست دارد و البته این شیوه از بازی تنها شیوه ای است که می تواند در بازی برگشت نتیجه بازی رفت را جبران کند.