یبوسَتِ ذِهن و اِسهالِ قَلَم

میلادفاندر؛ سخت است و مدیریت درستی می خواهد، که انسان مجبور باشد به نوشتن و پُر کردنِ ستون و صفحه ها ، که پر گوئی خصوصا از روی کم دانی! آفتی است که هر محصولی را به حیفی می کشاند!

کلیشه است که در این میان پرانتزی باز کرده و گفته شود ، طبیعتا نویسندگانی نیز هستند که برای ساعت ها در طول روز به تحقیق نشسته و دغدغه های شان را به زیبائی به رشته تحریر در می آورند.

در زمانه ای که با پیشرفت بیش از پیش رسانه هایی که در بستر اینترنت رزق می برند، اساسا روز نامه ها به رحمت خدا رفته و یا متاسفانه در بستر بیماری به سر می برند!

 مفت گوئی های به اصطلاح روز نامه نگاران بی حقوق نیز در این بین، مطابق انتظار به مفت خوانی منجر شده و چرخه ور شکستگی این صنعت فرهنگی را مع الاسف تکمیل تر از گذشته نموده است!

 پُر گوئی هایی که از سر بی دقتی باشد، خود محل مباحثی است که یک شبانه روز به درازا می انجامد ، ولیکن مخلص کلام آن که نسخه پزشک این حوزه، شاید برای چنین بیمارانی این باشد که " بیائید و مدتی گاه نامه نگار باشید و نه روز نامه نگار "!

 هفته ای را به تحقیق گذرانیده و سوار ذهن نمائید و آخر هفته ای را نیز به تحریر در آورده و به روی کاغذ پیاده نمائید، که همانا خداوند نیز با چنین نویسندگانِ کم گو و گزیده گوئی است!

 نا گفته نماند در این بین قلم فروشانی نیز رخنه کرده، که با کمی سواد و ارتباطی مضاعف در رسانه های پر تیراژ نفوذ و نوشتاری از خود در نمی کنند ! مگر به قیمتِ مشخص و تنها در بُعد تبلیغی و تخریبی!

 و یا روز نامه نگارانی که به حُکم کِسوت و بودن در زمانی که به نبودن ها شهره است، امروزِ روز در جرایدی می نویسند، که تنها خود آن را می خوانند و اهل بیت شان! و در خوش بینانه ترین حالت بازدید مقاله های این جماعت، به معیار یک جلد کتاب نیز نرسیده و از یک کانال و یا صفحه درجه چندم نیز در فضای مجازی، کم تر سین می خورند! وا مصیبتا که این قشر، با در نظر گرفتن چنین شرایطی، در میان غفلت عده ای پوزیشن روشن فکری نیز به خود می گیرند!

 مادامی که مقدار بازدید آنلاین و میزان بیننده شبکه های تلویزیونی سیما و حتی موج های رادیوئی صدای جمهوری اسلامی، در آن سطح قابل سنجش و نمایش نباشد " طبیعتا شیوع چنین حباب هائی نیز در سطوح پائین تر ، پیش بینی می شد و کما کان نیز خواهد شد!

 امیدی هم نمی رود که با اتخاذ رویکرد هایی از جنس فیلتر گذاری عمدی روی رسانه هایی مانند تلگرام و امثال آن از سوی مسئولان ، که میزان بازدید و تمایل عمومی نسبت به آن قابل سنجش است، بهبودی در این فضای موهوم و شائبه بر انگیز حاصل و بعید است با فلش بکی پایانی به تیتر نوشتار ، انگیزه ای نیز برای تولد گاه نامه نگارانی که در " نوشتن یبوست داشته و در اندیشیدن اسهال " پدید آید!