۲۳ مهر، روز جهانی نابینایان؛ فریادی از جنس حق، نه شعار

فردین لطفی؛ ۲۳ مهر، روز جهانی نابینایان است؛ روزی که باید نه چشم‌ها، بلکه وجدان‌ها گشوده شوند.

در این روز، سخن از قشری است که با عصای سپیدشان راه را برای جامعه روشن کرده‌اند، اما در راه عدالت آموزشی، هنوز در تاریکیِ بی‌توجهی گام می‌زنند.

قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، در اصل سوم دولت را مکلف می‌کند تا زمینهٔ رفع تبعیض و تأمین آموزش عادلانه برای همه را فراهم سازد.

در اصل سی‌ام تصریح می‌کند که آموزش تا پایان متوسطه رایگان است و دولت موظف است وسایل آموزش عالی را برای همگان فراهم کند.

این اصول، با روح عدالت اسلامی و انسانی آمیخته‌اند.

اما وقتی به واقعیت می‌نگریم، نابینایان و معلولان در عمل، از این حق بدیهی محروم مانده‌اند.

قانون «جامع حمایت از حقوق معلولان» مصوب ۱۳۹۷، در ماده   ۹ به صراحت می‌گوید:

 دولت مکلف است هزینه‌های تحصیل افراد دارای معلولیت را در تمامی مقاطع تحصیلی، از ابتدایی تا دکترا، به‌صورت رایگان تأمین نماید.

اما سال‌هاست که این قانون، مانند نوری در قاب مانده و به مرحلهٔ اجرا نرسیده است.

به جای اجرای آن، شاهد انبوهی از همایش‌ها و نشست‌های نمایشی هستیم که دردی را درمان نمی‌کند.

امروز، جامعهٔ روشندلان کشور، از رئیس محترم سازمان بهزیستی کشور، رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی و سایر مدیران ارشد نظام مطالبه‌ای روشن دارد:

به جای تکرار شعار، دستور دهید قانون اجرا شود.

تحصیلات عالی برای نابینایان و معلولان، نه لطف دولت بلکه حق قانونی و انسانی آنان است.

بی‌توجهی به این حق، یعنی نقض آشکار عدالت آموزشی و نادیده گرفتن نص صریح قانون.

در حالی‌که هر سال در روز نابینایان، سخن از «توانمندسازی» می‌گوییم، آیا بزرگ‌ترین توانمندسازی، همان آموزش و تحصیل نیست؟

اکنون زمان آن رسیده است که قانون از روی کاغذ به صحن دانشگاه برسد.

تحصیل رایگان نابینایان، نباید فقط جمله‌ای زیبا در گزارش‌ها باشد؛ باید واقعیتی زنده در زندگی آنان گردد.

روشندلان ایران، نوری در دل دارند که چشم‌ها نمی‌بینند.

اما عدالت، اگر چشمانش را بسته نگه دارد، همه‌چیز را در تاریکی فرو می‌برد.

۲۳ مهر را نه با همایش، بلکه با تصمیمی اجرایی و واقعی گرامی بداریم.

تا هیچ نابینایی، پشت درِ دانشگاه نماند.

 فردین لطفی