کشف جدید محققان: تشخیص زودهنگام کم‌شنوایی با ردیابی حرکت چشم‌ها

معمولاً وقتی پزشک، بیماری را از نظر مشکلات شنوایی ارزیابی می‌کند، گوش‌های او را آزمایش می‌کند. میزان بلندی صدایی که بیماران برای اولین بار یک صدای خالص را درک می‌کنند، آستانه شنوایی نامیده می‌شود و اگر این آستانه خیلی بالا باشد، ممکن است نیاز به سمعک را نشان دهد. با این حال، مشکل این آزمایش این است که فقط تقریباً ده تا دو سال پس از ظاهر شدن اولین علائم، کم‌شنوایی را تشخیص می‌دهد.

محققان دانشگاه تورنتو و موسسه تحقیقاتی روتمن در کانادا به طور بالقوه راه بهتری پیدا کرده‌اند. اریک کوی، روانشناس و بیورن هرمان، متخصص علوم اعصاب شناختی، با مشاهده دقیق چشمان شرکت‌کنندگان هنگام گوش دادن به گفتار، یک نشانه مشخص از اختلال شنوایی را شناسایی کردند: هرچه فرد بیشتر سعی در شنیدن داشته باشد، نگاهش شدیدتر می‌شود.

مطالعات قبلی نشان داده است که وقتی افراد زیاد فکر می‌کنند، چشم‌ها کمتر حرکت می‌کنند. برای مثال، وقتی کسی حافظه خود را آزمایش می‌کند، حرکات چشم او کند می‌شود، گویی به نقطه‌ای در فضا خیره شده است. کوی و هرمان اکنون نشان داده‌اند که این امر در مورد چشم شنوندگانی که تلاش بیشتری برای شنیدن می‌کنند نیز صدق می‌کند.

این مطالعه شامل سه آزمایش بود که در آن بزرگسالان جوانی که شنوایی خود را سالم می‌دانستند، در حالی که چانه‌های خود را روی یک برآمدگی در مقابل صفحه کامپیوتر قرار می‌دادند، به صدا‌ها با صدای مناسب گوش می‌دادند. مردمک چشم و حرکات چشم آنها در طول آزمایش‌ها ثبت می‌شد.

در آزمایش اول، به ۲۶ شرکت‌کننده صدا‌های گفتاری آمیخته با زمزمه‌های بی‌معنی ارائه شد. پس از هر دور گفتار، از آنها یک آزمون سریع درک گفتار گرفته شد. در حالی که گفتار ضبط می‌شد، صفحه نمایش جلوی شرکت‌کنندگان یا خالی بود یا یک مربع ثابت را نشان می‌داد. محققان مشاهده کردند که حرکات چشم در چالش‌برانگیزترین شرایط شنیداری کاهش می‌یابد و کاهش حرکات چشم با درک بهتر گفتار مرتبط بود.

در آزمایش دوم، ۲۲ شرکت‌کننده به فهرست‌های ضبط‌شده از جملات کوتاه گوش دادند و همزمان نقطه‌ای را تماشا کردند که به طور تصادفی در صفحه نمایش جلوی آنها حرکت می‌کرد. دوباره آزمون درک گفتار انجام شد. نتایج دوباره نشان می‌دهد که وقتی شنیدن گفتار دشوارتر می‌شود و تلاش شنیداری افزایش می‌یابد، حرکات چشم کاهش می‌یابد.

آزمایش نهایی شامل ۲۳ شرکت‌کننده بود که هر کدام به دو داستان ۱۰ تا ۱۱ دقیقه‌ای گوش دادند. یکی از داستان‌ها به هم ریخته بود، بنابراین صحنه‌ها به ترتیب گفته نمی‌شد. داستان دیگر به ترتیب گفته می‌شد، اما با صدا‌های نامفهوم انسانی قطع می‌شد. میزان این صدای قطع‌کننده تغییر می‌کرد تا گوش دادن به داستان آسان‌تر یا دشوارتر شود.

به شرکت‌کنندگان شانزده نقطه روی صفحه نمایش نشان داده شد که در طول داستان‌ها به صورت تصادفی حرکت می‌کردند. پس از آن، یک آزمون درک مطلب انجام شد. در طول داستان درهم‌ریخته، چشمان شنوندگان بیشتر از زمانی که به داستان بدون درهم‌ریختگی گوش می‌دادند، حرکت می‌کرد. این با این فرضیه سازگار است که افراد از نظر شناختی برای گوش دادن به یک داستان نامفهوم سرمایه‌گذاری نمی‌کنند.

اما از آنجا که داستان دست نخورده توسط گفتار انسان پوشانده شده بود (مانند تلاش برای شنیدن مکالمه در یک رستوران شلوغ)، شرکت‌کنندگان مجبور بودند تلاش بیشتری برای شنیدن آنچه گفته می‌شد، انجام دهند. در سناریوی آسان‌تر، که در آن صدای پس‌زمینه آرام‌تر بود، چشمان شرکت‌کنندگان بیشتر حرکت می‌کرد. اما وقتی کار دشوارتر شد، آنها ثابت ماندند.

در هر سه آزمایش، گشاد یا تنگ شدن مردمک چشم شرکت‌کنندگان تأثیر کمی بر درک شنیداری آنها داشت. علاوه بر این، آنچه روی صفحه نمایش جلوی شرکت‌کنندگان نشان داده می‌شد، تأثیر کمی بر میزان حرکت چشمان آنها داشت.

نتایج نشان می‌دهد که حرکات چشم می‌تواند نشان دهد که فرد چقدر تلاش می‌کند گوش دهد. البته، گوش دادن با فشار همیشه با کم‌شنوایی مرتبط نیست، اما می‌تواند یکی از اولین نشانه‌هایی باشد که فرد دچار مشکل است.

اینگرید فادلی، هرمان، گفت: «از دیدگاه بالینی، گام‌های بعدی قطعاً تعیین این است که آیا حرکات چشم نشان‌دهنده‌ی تلاش شنیداری در بزرگسالان مسن‌تر است یا خیر، زیرا این جمعیتی است که رویکرد جدید ما ممکن است برای آنها مفیدترین باشد.» «علاوه بر این، ما قصد داریم تعیین کنیم که آیا حرکات چشم نشان‌دهنده‌ی کاهش تلاش شنیداری هنگام استفاده از سمعک است یا خیر، زیرا این می‌تواند به ارزیابی میزان سودی که فرد از سمعک خود دریافت می‌کند، کمک کند.»