استیلی به فوتبال باز می گردد(عکس)

حمید استیلی در دوران مربیگری هم مثل بازیگری اش ، مرد استقامت است. او در زمانی که بازی می کرد از دقیقه یک ، برنامه دشوار جنگ در میانه زمین و حضور در دفاع و حمله را اجرا می کرد و هرچه از زمان بازی می گذشت برگ برنده او که استقامتش بود بیشتر به کارش می آمد. او یک هافبک دفاعی جنگجو و درگیر بود و به همان اندازه که به بازیکنان حریف ضربه می زد ضربه هم می خورد اما ادامه می داد تا جایی که مثل پایان بازی ایران و استرالیا از فرط خستگی همان وسط میدان بایستد و اشک بریزد. البته که ای کاش استیلی در مربگیری هم به اندازه دوران پرافتخار بازی اش موفق بود، نه او که هرکدام از چهره های مطرح فوتبالی اگر در مربیگری هم موفق شوند قطعا به نفع فوتبال است.

با این حال او در دوران مربیگری اش هم اشتباه کرده و هم بدشانس بوده است. استیلی در دوران مربیگری مسیری رویایی داشت؛ دستیاری مربیانی مثل علی پروین، آری هان، دنیزلی آن هم بلافاصله بعد از کنار گذاشتن فوتبال اتفاقی خوب بود اما در حالی که مدارک مربیگری اش را هم گرفته و می توانست سرمربی این تیم شود خودش دو دستی نیمکت را تقدیم قطبی کرد. شاید استیلی در آن زمان اعتماد به نفس اینکه بخواهد اولین تجربه سرمربیگری اش با پرسپولیس باشد را نداشت و خواست به خودش یک فرصت دیگر بدهد اما همین تصمیم شاید اصولا بیش از همه به آینده مربیگری استیلی ضربه زد.

با تمام این تفسیر استیلی بعد از پرسپولیس با استیل آذین تیم خوبی در اختیار داشت و به مقام پنجم لیگ برتر رسید ، مقامی که این تیم هرگز به آن نتوانست نزدیک شود. انتخاب شاهین بوشهر و فوت برادرش اما در فصل بعد، سال خوبی را برایش رقم نزد تا اینکه دوباره به پرسپولیس برگشت. در پرسپولیس او بدشانس بود چرا که از همان بازی اول در ورزشگاه آزادی برخی تماشاگران علیه او موضع گرفتند. یا دربی هایی که در آن ها شکست خورد نیز می توانست برایش طور دیگری رقم بخورد و البته پایان کارش در این تیم رقم خورد.

استیلی در راه آهن شاید خوب نتیجه نگرفت اما در تیمی که ماهیتش بازیکن سازی بود توانست بازیکنان بسیار خوبی از جمله برادران محمدی (میلاد و مهرداد) را به فوتبال ایران معرفی کند. انتخاب ملوان اما بازهم می توانست یک اشتباه استراتژیک برای کسی باشد که کارنامه اش نیاز به نتایج مثبت داشت. ملوان در این سال ها مشکلات عدیده ای دارد و کمتر مربی غیربومی توانسته است در آن موفقیت برسد.

هافبک دونده و خستگی ناپذیر و یا به قول بهرام شفیع بازیکنی که دو تا شش داشت، در مربیگری ام هم اما با وجود این چالش ها ادامه داد. در حالی که برخی از همتیمی هایش در تیم ملی بعد ازچند شکست در مربیگری خیلی زود به عرصه های دیگر مثل مدیریت رفتند استیلی با وجود آنکه درخواست هایی برای حضورش در این عرصه بود تمام تلاشش را کرد تا در قلمرو فنی باقی بماند.

او ابتدا مدیرفنی تیم امید بود و بعد از فعل و انفعالات روی نیمکت در رقابت های مرحله نهایی زیر23 سال قهرمانی آسیا نشست. تیمی که با بدشانسی نتوانست به از مرحله گروهی صعود کند.

این اتفاق هم اما استیلی را خسته نکرده و او دوباره باز خواهد گشت. شاید واقعیت این باشد که هم استیلی و هم فوتبال ایران دستکم یک عمل موفقیت آمیز را به یکدیگر بدهکار باشند.