طراحی زنبورهای کنترل‌شونده برای انجام عملیات سری در چین
دانشمندان چینی موفق شدند زنبورها را به موجودات نیمه‌رباتیک تبدیل کنند؛ آن‌ها با کاشت کنترل‌کننده‌هایی در مغز زنبورها این کار را انجام دادند.
این دستگاه که از وزن بسیار ناچیز و کمی برخوردار است، به پشت زنبور کارگر وصل شده و از طریق سوزن‌های کوچکی به مغز حشره متصل می‌گردد. بنا به گفته پژوهشگران و طبق آزمایش‌های انجام شده، این دستگاه در ۹ مورد از ۱۰ تلاشی که محققان انجام دادند، موفق عمل کرده و زنبورها به دستورات چرخش به چپ یا راست پاسخ داده‌اند.
زنبورهای سایبورگ (عبارت کوتاه شده سایبرنتیک ارگانیسم است که به یک موجود تلفیقی از اعضای انسانی و مصنوعی اشاره دارد) می‌توانند در عملیات‌های نجات یا حتی مأموریت‌های محرمانه جهت شناسایی موقعیت دشمن به کار گرفته شوند. این دستگاه کوچک قابلیت مجهز شدن به دوربین، میکروفون و حسگرهایی را دارد که به زنبورها امکان جمع‌آوری و ضبط اطلاعات را می‌دهد. با توجه به جثه بسیار کوچک زنبورهای سایبورگ، این حشرات می‌توانند برای عملیات‌های مخفی امنیتی یا نظامی، مثل نفوذ به فضاهای تنگ و غیرقابل‌دسترس (بدون جلب توجه)، مورد استفاده قرار گیرند.
توسعه این فناوری را ژائو جی‌لیانگ، استاد مؤسسه فناوری پکن، رهبری کرده است. این سیستم با ارسال پالس‌های الکتریکی به لوب پس‌سری مغز حشره، بخشی که وظیفه پردازش اطلاعات تصویری را بر عهده دارد، عمل می‌کند و به محققان این امکان را می‌دهد تا مسیر پرواز زنبور را تحت کنترل بگیرند.
نتایج این پژوهش اخیراً در مجله مهندسی مکانیک چین منتشر شده و نخستین‌بار روزنامه South China Morning Post آن را گزارش کرده است. استاد ژائو و همکارانش در مقاله خود می‌نویسند:
ربات‌های مبتنی بر حشرات، توانایی بالای جابه‌جایی، قابلیت استتار و سازگاری با محیط را از میزبان‌های زیستی‌شان به ارث می‌برند. در مقایسه با ربات‌های مصنوعی، این حشرات نیمه‌رباتیک پنهان‌کاری بیشتر و دوام عملیاتی بالاتری دارند و به همین دلیل در عملیات‌های شناسایی مخفی، از جمله درگیری‌های شهری، مقابله با تروریسم، مبارزه با مواد مخدر و حتی امدادرسانی در بلایای طبیعی، بسیار کارآمد هستند.
کشورهای دیگری از جمله ایالات متحده و ژاپن نیز در حال رقابت برای ساخت حشرات سایبورگ هستند. با وجود پیشرفت‌های چشم‌گیر تیم استاد ژائو، هنوز موانعی بر سر راه توسعه‌ی این فناوری وجود دارد. یکی از مشکلات اصلی، باتری‌های کنونی است که دوام زیادی ندارند و اگر بزرگ‌تر شوند، وزنشان برای زنبورها بیش از حد خواهد بود. مشکل دیگر این است که نمی‌توان از یک دستگاه واحد برای کنترل گونه‌های مختلف حشرات استفاده کرد، چرا که هر حشره نسبت به سیگنال‌ها، در بخش متفاوتی از بدن خود واکنش نشان می‌دهد. پیش از این، سبک‌ترین دستگاه کنترل سایبورگی مربوط به کشور سنگاپور می‌شد که وزن آن سه برابر دستگاه فعلی بود.
این پروژه در ادامه ساخت سنجاقک‌ها و سوسک‌های سایبورگ انجام شده است و در حال حاضر دانشمندان در سراسر جهان با یکدیگر رقابت می‌کنند تا پیشرفته‌ترین فناوری را در این زمینه توسعه دهند. پیشتر پژوهشگران در ژاپن سوسک‌های کنترل‌شونده از راه دور را طراحی کرده بودند که یک کوله‌پشتی خورشیدی در پشت آن‌ها متصل شده بود. این سوسک‌ها طوری طراحی شده‌اند که بتوانند وارد مناطق خطرناک شده، محیط را پایش کرده و در عملیات‌های جست‌وجو و نجات شرکت نمایند؛ آن هم بدون نیاز به شارژ مجدد.
این سوسک‌ها همچنان زنده هستند، اگرچه سیم‌هایی به دو اندام حسی انتهای شکم آن‌ها، که به سرسی (cerci) معروف هستند، وصل شده و با ارسال پالس‌های الکتریکی باعث می‌شوند حشره به سمت راست یا چپ حرکت کند.
