فرهنگ و هنر در سن پترزبورگ فلوریدا

شهرت فضای فرهنگی و هنری سن پترزبورگ از ایالت فلوریدا هم فراتر رفته است. فضای فرهنگی سن پترزبورگ مملو از موزه‌ها، گالری‌های مستقل، و هنرمندان است. همین امر موجب شده تا سن پترزبورگ به یکی از بهترین مراکز فرهنگی در جنوب شرقی ایالات متحده تبدیل شود. اتحادیه هنری سن پترزبورگ با شهر فلوریدا همکاری می‌کند تا جامعه فرهنگی و هنری شهر را حفظ نماید و بدین ترتیب حضور اقتصادی مبتنی بر هنر خود را تقویت نموده و در هنرهای هفت گانه نیز رشد داشته باشد.

اعتبارات سن پترزبورگ

سن پترزبورگ در سال ۲۰۱۰ توسط مجله آمریکن ‌استایل به عنوان نخستین مقصد هنری در میان شهرهای متوسط ایالات متحده رده ‌بندی شد و از شهرهای چارلستون، پیتسبورگ، آتلانتا و بسیاری دیگر پیشی گرفت.

همچنین، سن پترزبورگ توسط نشریه آرت ‌پلیس آمریکا (ArtPlace America) که یک همکاری مشترک میان بنیادهای هنری و بزرگ ترین بانک‌های آمریکاست، به عنوان برترین مکان هنری در ایالات متحده برگزیده شد.

این فضای هنری توسط نیویورک ‌تایمز نیز به خاطر داشتن جامعه سرزنده فرهنگی و هنری، در موارد متعدد انتخاب شد: به عنوان یکی از ۵۲ مکانی که در دنیا باید بازدید کرد، یکی از ۱۰ شهر زیبای آمریکا، و یکی از شهرهای آمریکا که تبلیغات گردشگری چندانی برای آن صورت نمی‌گیرد.

تاریخچه هنر در سن پترزبورگ

از سال ۱۹۱۵، فرهنگ و هنر نقش مهمی در توسعه سن پترزبورگ بازی کرده است. نخستین مدرسه هنر توسط خانواده تاد (Todd) در سال ۱۹۱۵ ایجاد شد و مدرسه هنری Florida Winter Art School (در مکان موزه هنرهای زیبای کنونی) نیز در سال ۱۹۱۶ شد و افتتاح آنچه که اکنون موزه تاریخ نامیده می‌شود در سال ۱۹۲۲ رخ داد و بدین ترتیب سن پترزبورگ در طی سالیان، میزبان حال و هوایی خلاقانه بوده است.

ریشه‌های موسیقی این شهر نیز بر کلوپ موسیقی کارنو (Carreno) مبتنی هستند که سرانجام به‌عنوان ارکستر فلوریدا تولدی دوباره داشت و محل آن، در مرکز مشهور انرژی دوک واقع شده است.

کازینوی منهتن هم میزبان هنرمندان اسطوره‌ای جاز همچون دوک الینگتون (Duke Ellington)، کاب کالووی (Cab Calloway)، و کاونت باسی (Count Basie) و نیز موسیقیدانان آفریقایی-آمریکایی بوده است. این بنای تاریخی در سال ۲۰۱۳ بازگشایی شد و اکنون مرکز برگزاری مراسم‌های مختلف است. این ساختمان دارای یک رستوران نیز هست که به ارائه غذاهایی با حال و هوای جنوب آمریکا می‌پردازد.

نویسندگان و معماران از جمله ویلیام استراوب (William Straub)، مالک St. Petersburg Times، رمان ‌نویس جک کرواک (Jack Kerouac) و نیز مارک دیکسون داد (Mark Dixon Dodd) در بخش دریفتوود (Driftwood) در نزدیکی سن پترزبورگ، ۱۹ خانه به سبک کلبه جنگلی طراحی کرده است.

از سال ۱۹۶۵ تا دهه ۸۰ میلادی، فضای فرهنگی و هنری سن پترزبورگ به شکوفایی خود ادامه داد. این شهر در سال ۱۹۶۵ شاهد افتتاح موزه هنرهای زیبا بود و در سال ۱۹۷۷ از American Stage استقبال کرد، و از سالوادور دالی و موزه کودکان نیز در سال ۱۹۸۲ استقبال نمود. همچنین در سال ۱۹۸۶ به ایجاد ادارات مرکزی برای سازمان صنایع دستی فلوریدا اهتمام ورزید که امروزه Florida CraftArt نامیده می‌شود.

در طی این زمان، اتفاقات دیگری نیز افتاد: سن پترزبورگ از موزه بین ‌المللی فلوریدا استقبال کرد، شاهد انتقال موزه هولوکاست فلوریدا به مکان کنونی خود بود، شاهد نوآوری‌های عمده در تئاتر پالادیوم بود و نیز می‌دید که درهای گالری‌های مستقل به روی همگان باز شده است. سیستم لوپر ترولی (Looper Trolley) نیز در جهت کمک به گسترش فضای هنری شکل گرفت و ساکنین و بازدیدکنندگان را به هتل‌ها، موزه‌ها و فضای فرهنگی سن پترزبورگ متصل و آنها را قابل دسترس‌تر نمود.

حال حاضر

همزمان با تغییر رویکردها و نیز متداول شدن فرایندهای خلاقانه مختلف، مرکز هنرهای موریان (Morean) هم به ایستگاه قطار تاریخی در ناحیه Warehouse Arts نقل مکان کرد. سپس هنرمند شیشه‌ کار دانکن مک‌ کللان (Duncan McClellan) در همکاری با دیگر هنرمندان، با معرفی کسب و کارهای موفق هنری، جان جدیدی به این ناحیه صنعتی دمید.

موزه سالوادور دالی نیز به ساختمان جدیدی نقل مکان کرد که طراحی داخلی آن برنده جایزه شده بود. درهای کلکسیون چیهولی (Chihuly) که نخستین نمایشگاه دائمی آثار دیل چیهولی (Dale Chihuly) در جهان بود نیز به روی مردم گشوده شد.

آینده سن پترزبورگ نیز بسیار روشن است چرا که سن پترزبورگ همچنان به سرمایه‌ گذاری در زمینه هنر و فرهنگ ادامه می‌دهد. انتظار می‌رود که در سال ۲۰۱۷، موزه جنبش صنایع دستی و هنر آمریکا نیز که پروژه‌ای چندمیلیون دلاری برای بزرگداشت جنبش اوایل قرن بیستم است، افتتاح شود. در فاصله بسیار اندکی از این مجموعه، قرار است یک مجموعه خصوصی بسیار عالی از هنر غربی و آمریکایی-ایتالیایی مربوط به تام جیمز (Tom James)، مدیرعامل شرکت ریموند جیمز در معرض نمایش گذاشته شود که به اندازه دو برابر موزه سالوادور دالی وسعت دارد.