نگاهی به فعالیت‌های چهره استثنایی موسیقی

ابوالحسن خوشرو یکی از معروف‌ترین خوانندگان موسیقی محلی مازندرانی به سبک سنتی و اصیل بود که در تاریخ ۱۴ دی سال ۲۵ در قائمشهر به دنیا آمد. او از همان اوان کودکی به نواختن نی و «للوا» علاقه نشان داد و از هنرستان موسیقی تهران فارغ‌التحصیل شد.

خوشرو موسیقی را یکی از نیازهای روحی انسان و برخاسته از فرهنگ مردم هر منطقه می‌دانست.

او در اجرای لیلی‌جان‌ها و آوازهای مازندرانی، تلفیقی از شیوه‌های استادان قدیم و نیز سبک و لحن شخصی خود را ارائه می‌کرد. این ویژگی او را از دیگران متمایز می‌کرد. تاثیر آثار و فعالیت‌های هنری او بر موسیقی مازندران بسیار قابل توجه بوده ‌است. او با آهنگسازی محمدرضا درویشی به همراهی نورالله علیزاده کاری را خوانندگی کرده که از درخشان‌ترین آثار موسیقایی ایران است. این اثر با ارکستر سمفونیک اجرا شده و خوشبختانه در دسترس است.

ابوالحسن خوشرو خنیاگر موسیقی نواحی و پیشکسوت موسیقی بومی مازندران پس از تحمل یک دوره بیماری شامگاه شنبه ۱۰ اسفند دار فانی را وداع گفت. در همین راستا تصمیم گرفتیم درباره این هنرمند با علی مغازه‌ای ـ کارشناس موسیقی ـ صحبتی داشته باشیم.

مغازه‌ای گفت: ابوالحسن خوشرو یکی از استثنایی‌ترین چهره‌های موسیقی‌های ایرانی در کل کشور محسوب می‌شود؛ اگرچه که او مازندرانی بود و بیشتر آثارش نیز به همین زبان یا طبری بود. توان و استعداد این هنرمند بزرگ در حدی بود که نمونه آن را در موسیقی کلاسیک ایرانی هم کم داریم؛ کسانی که در اوج توانایی هنری به یک استعداد، سواد و درک و دریافت بالایی نیز رسیده باشند. آقای خوشرو علاوه بر اینکه هنرش خیلی والا و گران ارج بود، خودش نیز انسان فرهیخته و با سوادی بود که مناسب خوانی را به بهترین شکل ممکن در مجالس و محافلی که قرار می‌گرفت، انجام می‌داد.

او ادامه داد: ابوالحسن خوشرو با انتخاب‌های درست اشعار همه را تحت تأثیر قرار می‎داد. او علیرغم بیماری و کسالت بسیار سنگینی که داشت، با کمک پسر عزیزش بابک خوشرو در پنجمین فستیوال آینه‌دار حضور پیدا کرد و تندیس آینه‌دار به او اهدا شد. از او خواستیم زمانی که به روی صحنه می‌آید قطعه کوتاهی هم برایمان بخواند، او نیز با تشکر از فستیوال، برای انتخاب سرو به‌عنوان نماد خود، غزلی از سعدی خواند که در بخشی از آن گفته می‌شود «به سرو گفت کسی میوه نمی‌آری، جواب داد که آزادگان تهی دستند».

مغازه‌ای در پایان گفت: با رفتن آقای خوشرو مهم‌ترین نسل هنرمندان موسیقی مازندران و یکی از کلیدی‌ترین عناصر موسیقی این منطقه از دست رفت. آقای خوشرو به همراهی احمد محسن‌پور، نورالله علیزاده، و تعدادی دیگر توانسته بودند آثار بسیار درخشانی در موسیقی مازندران ارائه کنند؛ از جمله فعالیت‌های مهم آنها تشکیل گروه روجا بود که در زمان پیش از انقلاب مهم‌ترین آثار موسیقایی مازندران را تولید کرد. گروه «روجا» اشعار و اجراهایی داشت که بسیار تأثیرگذار بودند. من می‌توانم کارهای روجا را با کارهای گروه چاووش ( یک انجمن مهم موسیقی پیش از انقلاب)  در سطح مازندران بررسی کنم؛ یعنی معتقدم کارهایی که از گروه روجا تولید و اجرا می‌شد در مازندران تأثیری مشابه آثار گروه چاووش را در عرصه موسیقی سنتی داشت. به هر حال از دست دادن این فرد داغی است که بر پیکر جامعه موسیقی وارد شد. دیگر بعید است افرادی مانند او در موسیقی ایرانی تربیت شوند و نتیجه دهند.