آگاهی مدنی یک روزه دست یافتنی نیست

کسب اگاهی سیاسی پیش شرط تربیت سیاسی است حتی برای خروج از سیاست‌زده‌گی فعلی نیازمند آموزش و ارتقاء اگاهی سیاسی هستیم.

به‌طور کلی آینده پیشرفت و توسعه ایران به میزان قابل توجهی به جایگاه دانش و آگاهی مدنی در میان مسئولین و شهروندان بستگی دارد.

آگاهی شهروندان از امور سیاسی جامعه خویش به همراه آگاهی از مکانیزم‌های اثرگذاری بر آنها، می‌توان زمینه‌ساز ایجاد سرمایه سیاسی شهروندان و به تبع رشد فرهنگ سیاسی مدنی و در نهایت مردم‌سالاری شود. اساساً دموکراتیزه کردن ساختار سیاسی و برپا داشتن نهادهای اجتماعی و سیاسی، بدون داشتن نگرش‌ها و ارزش‌های دموکراتیک محقق نمی‌شود.

به‌علاوه آگاهی پیش شرط ایجاد مسئولیت مدنی می‌شود. قطب مقابل آگاهی و فرهنگ مدنی، فرهنگ چشم‌پوشی، سیاست بی‌تفاوتی و شکل‌گیری نگرش فرصت‌طلبانه در شهروندان و نخبگان سیاسی است.

بنابراین آگاهی مدنی به عنوان سرمایه اجتماعی موجب افزایش اعتماد به نفس و احساس مسئولیت‌پذیری و در نتیجه افزایش مشارکت اجتماعی و نظارت همگانی می‌شود.

اما داده‌های پژوهش‌های تجربی نشان می‌دهند که، در مجموع، دانش و آگاهی سیاسی ایرانیان در سطح پایینی قرار دارد.

چنین قضیه‌ای از میزان دنبال کردن اخبار و اطلاعات سیاسی توسط مردم نمایان می‌شود. داده‌های دو پیمایش ملی در سال‌های 1379 و 1382 نشان می‌دهند که حدود 70 درصد از پاسخ گویان به میزان کم و تا حدودی اخبار و اطلاعات سیاسی را دنبال می‌کنند(بابایی‌فرد، 1389).

آگاهی و شناخت به معنی داشتن اطلاع از گروه، جامعه و اعضای جامعه است. این مؤلفه یکی از پیش شرط‌های اعتماد نیز تلقی می‌شود و یکی از شرط‌های لازم جهت مشارکت سیاسی می‌باشد.

 آگاهی مدنی شامل مجموعه افکار، عقاید و حساسیت نسبت به زندگی اجتماعی و سیاسی و توجه به هر چیزی که در وسیع‌ترین معنا به امور عمومی اطلاق می‌شود.

اگاهی مدنی برساخته ذهنی-شناختی و پیش شریط اساسی برای برپایی حکمرانی خوب و دموکراسی محسوب می‌شود.

آگاهی سیاسی یعنی فهم از چگونگی زیستن با دیگران و شناخت حقوق سیاسی و تکالیف سیاسی خود و داشتن مسئولیت در مقابل  اجتماعی که در آن زندگی می‌کنید.

آگاهی سیاسی راستین، ذهن را  سیقل داده و  فرد را آماده شندین عقیده و ارمان دیگری بدون اینکه لزوما به عقاید طرف مقابل موافق با مخالف باشد، می‌کند.

این رویه ذهن را گشاده  کرده و  به جهان تک بعدی نگاه نمی‌کند و اتفاقا بردباری سیاسی نیز نتیجه رشد و نمود این ذهنیت است.

 آگاهی مدنی نتیجه کسب دانش، تجربه و خوب دیدن و  خوب شنیدن است. آگاهی مدنی یک روزه دست یافتنی نیست. اگر می‌بینید که در عرصه عمل سیاسی سیاست‌مدارن جامعه ما خیلی از وقت خود را مصروف حل سوء‌تفاهم‌های زبانی و بازی‌های سیاسی در میان خود می‌کنند و یا بعضاً سیاست‌مدارن ما در عرصه‌هایی دارای مواضع تنش‌زا هستند این مسئله به فقدان آکاهی سیاسی  بر می‌گردد و یا اگر می‌بینید که افراد جامعه ما نگاه سیاه و سفید به عرصه سیاست و شخصیت‌های سیاسی کشور دارند این هم به مسئله فقدان اگاهی مدنی و سیاسی بر می‌گردد.

بنابراین کسب اگاهی سیاسی پیش شرط تربیت سیاسی است حتی برای خروج از سیاست‌زدگی فعلی نیازمند آموزش و ارتقاء آگاهی سیاسی هستیم.

 به‌طور کلی آینده پیشرفت و توسعه ایران به میزان جایگاه دانش و اگاهی مدنی در میان مسئولین و شهروندان بستگی دارد.