خطرات استفاده از ظروف مسی در آشپزخانه

علی شفیعی، دکترای بیوشیمی و تغذیه، تأکید می‌کند که برخلاف باور عمومی، آهن، مس و روی موجود در این ظروف به دلیل اکسید شدن، قابلیت جذب توسط بدن را ندارند و حتی ممکن است در کبد و سیستم عصبی تجمع کرده و زیان‌بار شوند.

او تنها مزیت ظروف مسی را کیفیت پخت غذا به واسطه توزیع مطلوب حرارت می‌داند، اما در عین حال بر آثار منفی آنها بر سلامت اشاره می‌کند. به گفته او، این عناصر دو ظرفیتی در تماس با غذاهای اسیدی یا شور به‌سرعت وارد واکنش‌های خطرناک می‌شوند. بنابراین توصیه می‌شود که استفاده از ظروف مسی به حداقل برسد، مگر اینکه با لایه‌ای از قلع، استیل یا نیکل پوشانده شده باشند. در غیر این صورت، تماس مستقیم فلز با غذا می‌تواند خطرناک باشد.

یکی از مشکلات رایج، تغییر رنگ و ایجاد لکه‌های سیاه روی این ظروف است که حتی با شست‌وشو نیز دوباره ظاهر می‌شوند. شفیعی این پدیده را ناشی از ظرفیت بالای اکسیداسیون مس می‌داند و تأکید می‌کند در صورت مشاهده چنین نشانه‌هایی باید ظرف به فروشنده عودت داده شود. او همچنین یادآور می‌شود که اغلب ظروف موجود در بازار به روش سنتی ساخته می‌شوند و فاقد پوشش استاندارد هستند.

موضوع دیگر چسبندگی غذا در ظروف مسی است. بسیاری معتقدند باید هنگام استفاده از آنها قاشق پلاستیکی یا چوبی به کار برد، اما به گفته شفیعی اگر ظرف دارای پوشش مناسب باشد، چسبندگی چندانی رخ نمی‌دهد. او توصیه می‌کند برای حفظ سلامت، از ایجاد خط و خش روی سطح داخلی این ظروف اجتناب شود و به جای سیم ظرفشویی از ابزار ملایم‌تر استفاده گردد.

شفیعی همچنین باور رایج درباره دستبندها و زیورآلات مسی را بی‌اساس می‌داند. او می‌گوید بدن انسان به میزان اندکی مس نیاز دارد که به‌راحتی از مواد غذایی تأمین می‌شود و استفاده از دستبند یا ظروف مسی برای جبران این نیاز ضرورتی ندارد. به گفته او، این وسایل در درمان دردهای مفصلی و التهابی اثرگذاری بلندمدت و واقعی ندارند و بیشتر جنبه تبلیغاتی پیدا کرده‌اند.

این توصیه‌ها بار دیگر نشان می‌دهد که هرچند ظروف مسی از نظر پخت‌وپز جذاب به نظر می‌رسند، اما سلامت انسان را نباید فدای زیبایی یا سنت کرد.