ردپای دایناسورها در پیری انسان!
این فرضیه نقشی که دایناسورها در حدود ۱۰۰ میلیون سال پیش ایفا می‌کردند را با روند پیری در پستانداران مرتبط می‌کند.
بر طبق یک نظریه جدید که از سوی یک متخصص برجسته در زمینه پیری ارائه شده، پیری انسان ممکن است تحت تاثیر میلیون ها سال تسلط دایناسورها برروی کره زمین بوده باشد. این فرضیه "گلوگاه طول عمر" نام دارد و در مطالعه جدیدی که در مجله BioEssays منتشر شده، توسط پروفسور ژائو پدرو د ماگالائس از دانشگاه بیرمنگام ارائه شده است.
این فرضیه نقشی که دایناسورها در حدود ۱۰۰ میلیون سال پیش ایفا می‌کردند را با روند پیری در پستانداران مرتبط می‌کند. این در حالی است که برخی خزندگان و دوزیستان، نشانه قابل توجهی از پیری را در خود نشان نمی‌دهند، اما روند پیری در پستانداران، از جمله انسان به شدت واضح و مشخص است.
فرضیه پروفسور ماگالائس، حکایت از آن دارد که در جریان دوره مزوزوئیک یا میانه‌زیستی (بین ۲۴۵ تا ۶۵ میلیون سال پیش) و در طول دوران سلطنت دایناسورها و برای حدود ۱۰۰ میلیون سال، پستانداران با فشاری مداوم برای تولیدمثل سریع مواجه بودند که منجر به از دست رفتن و غیرفعال شدن ژن‌های مرتبط با عمر طولانی آنها شد (پروسه‌هایی مرتبط با بازسازی بافت و ترمیم DNA).
روند پیری سریع‌تر انسانها در مقایسه با خزندگان
ژائو پدرو د ماگالائس، پروفسور زیست پیری‌شناسی در موسسه التهاب و پیری در دانشگاه بیرمنگام، در این باره گفت: فرضیه" گلوگاه طول عمر" ممکن است منجر به روشن شدن نیروهای تکاملی‌ای که پیری پستانداران را در طول میلیون‌ها سال شکل داده‌اند گردد. در شرایطی که انسانها جزو جانورانی هستند که طولانی‌ترین طول عمر را دارند، خزندگان و سایر حیوانات روند پیری بسیار کندتری دارند و در طول زندگی‌شان کمترین علائم پیری را از خود نشان می‌دهند.»
او ادامه داد:« برخی از پستانداران اولیه مجبور بودند تا در انتهای زنجیره غذایی زندگی را ادامه دهند و احتالا صد میلیون سال در طول دوره دایناسورها ، از طریق تولیدمثل سریع برای بقا تکامل یافته اند. من بر این باور هستم که این دوران طولانی فشار تکاملی، برروند پیری ما انسانها تاثیرگذار بوده است.»
او در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت:« ما نمونه‌هایی از ترمیم و بازسازی حیرت‌آوری را در دنیای حیوانات می‌بینیم. این اطلاعات ژنتیکی برای پستانداران اولیه‌ای که با خوش‌شانسی تبدیل به غذایی برای دایناسورهای T.rex نشدند، ضروری نبوده. این درحالی است که ما حالا تعداد زیادی از پستاندارن (از جمله انسانها، نهنگ‌ها و فیل‌ها) را داریم که بزرگ می‌شوند و عمری طولانی دارند. ما و این گونه از پستانداران، با محدودیت‌های ژنتیکی‌ای زندگی می‌کنیم که به دوران مزوزوئیک برمی‌گردد و به طرز شگفت‌آوری، سریع‌تر از بسیاری از خزندگان پیر می‌شویم.»
البته این در حال حاضر تنها در حد یک فرضیه است، اما زوایای جالب زیادی برای بررسی این فرضیه وجود دارد؛ از جمله اینکه این احتمال وجود دارد که سرطان در پستانداران به دلیل تاریخچه تکاملی ما، نسبت به سایر گونه‌های جانوری شایع‌تر باشد.
