کشف آثار باستانی متعلق به دوره عیلامیان در رامهرمز

آرمان شیشه گر سرپرست هیأت کاوش با اعلام این خبر گفت :کاوش فصل دوم محوطه جوبَجی- دهیور در بخشی از این محوطه، در حدود 50 متری جنوب شرقی آرامگاه عیلام نو انجام شد.

او افزود : این آرامگاه که در کاوش فصل نخست در سال 1386 آشکار شد ، متعلق به دو بانو از خاندان شاه شوتورنهونته پسر ایندَدَ از آخرین شاهان دوره عیلام نو(حدود 585 تا 539پیش از میلاد) بود.

این باستان شناس گفت : فصل دوم کاوش به منظور شناسایی آثار فرهنگی و معماری مرتبط با این آرامگاه و نیز آثار فرهنگی سایر دوره ها، انجام گرفت و به کشف آثاری از دوره های اشکانی، هخامنشی، عیلام نو و عیلام میانی منجرشد.

عضو هیأت علمی پژوهشکده باستان شناسی ، اظهار داشت : در این کاوش نخست دیوارهای سنگ چین منظم که دو فضای مستطیل شکل کوچک و یک فضای مستطیل بزرگ با زوایای گرد را تشکیل می دادند و بیشترین بلندای آن ها حدود 70 سانتی متر بود، به دست آمد.

 شیشه گر ، وجود این سازه ها و بقایای دو تنور در دو اندازه با قطر تقریبی حدود 60 و 50 سانتی متر، دستاس ها و پاشنه در سنگی را نشان از استقرارهای کوچ رو در این محل دانست که ممکن است متعلق به دورة هخامنشی باشند.

او با بیان اینکه بخشهایی از این لایه استقراری با تدفین های تابوتی دورة اشکانی که دارای حفاظی سنگ چین بودند ، آشفته شده بود تصریح کرد : حجم زیادی از سفالینه های مکشوفه در میان آوار این دو لایه استقراری، سفال های دورة هخامنشی و اشکانی هستند که دلیل اختلاط آن ها حفر و ایجاد این گورهای دورة اشکانی درلایة زیستگاهی هخامنشی بوده است.

این باستان شناس در همین حال، نمونه هایی از سفالینه های هخامنشی را قابل توجه دانست وافزود: این تدفین ها نیز خود با خاکبرداری، جاده سازی و عبور ماشین آلات سنگین، آشفته و منهدم و از تابوت ها قطعات اندکی باقی بود و اسکلت ها نیز کاملاً از میان رفته بود.

سرپرست هیأت کاوش گفت : در کنار سازه های سنگی، آثار دیوارهای خشتی که احتمالاً مربوط به دورة عیلام نو هستند  و بخشی از آنها در بررسی محوطه از پیش شناسایی شده بود  مرکب از خشت های حدود 35 در 35 سانتی متر و ضخامت حدود 10 سانتی متر به دست آمد.

به گفته وی ،  از عرض دیوارها بین 4 تا 5 خشت  و کمتر از 2 متر باقی مانده بود و بیشترین بلندای باقیمانده از دیوارها، شامل 8 رج خشت بود.

او با بیان اینکه  آثار سقف مشاهده نشد و ممکن است در تخریب های امروزی با ماشین آلات سنگین از میان رفته باشد تصریح کرد :در غیر اینصورت فرض وجود فضایی حیاط مانند پدید می آید وبا تکیه بر فرض دوم، این فضاهای خشتی، چهاردیواریهایی را تشکیل می دهند که درازای هر ضلع ممکن است تا نزدیک 13 متر برسد.

این باستان شناس با بیان اینکه بقایای دیوارهای خشتی کاوش شده در این فصل، شامل بخشهایی از سه سازه چهار دیواری به هم پیوسته بود افزود : ناگفته نماندکه آثار دیوارهای خشتی در سایر نقاط محوطه پراکنده و شناسایی شده و نقشه آثار کاوش شده در دست تهیه است.

شیشه گر با بیان اینکه حفرگورهای دورة اشکانی باعث تخریب بخشهایی از دیوارهای خشتی نیز شده است اظهار داشت : در محدودة کارگاه ها، تعداد زیادی چاله کاوش های غیرمجاز و زباله دان نیز باعث تخریب بیشتر این دیوارهای مملو از خاکستر و سفال ایجاد شده در طول زمان و حتی برخی مربوط به روزگار کنونی شده است .

به گفته او ، سیلاب های فصلی رودخانه و خاکبرداری مکرر ماشین آلات سنگین نیز به ویرانی بیشتر این فضای خشتی انجامیده است.

عضو هیأت علمی پژوهشکده باستان شناسی افزود : بقایای جمجمه و بالاتنه یک کودک که دو ظرف سفالی بر بالای سر و گوشواری مفرغی به گوش و چند مهرة عقیق و بدل چینی به همراه داشت در  کنار یکی از دیوارهای خشتی مدفون بود که  احتمالاً متعلق به دورة هخامنشی یا عیلام نو  بوده و  تنها اسکلت قابل شناسایی در این کاوش است.

وی گفت : در فضای باز میان چهاردیواری خشتی میانی، گمانه ای با اندازه 2 در 2 متر، ایجاد شد که حاوی سنگ های نسبتاً بزرگ رودخانه ای و مملو از سفالینة عیلام میانی بود.

این باستان شناس افزود : در عمق حدود 5/2 متری از سطح گمانه، سازه ای پدیدار شد که از نظر چیدمان شبیه به خشت بود، اما جنس آن ماسه ای بود و پنج رج آن مشخص شد.

عضو هیأت علمی پژوهشکده باستان شناسی  افزود : با گسترش گمانه به اندازه های 3 در 6 متر، ردیفی از سنگهای بزرگ و توده ای از سنگهای ریز و درشت در کنار آن ها یافته شد که در اصل روی این سازه را می پوشانده است.

سرپرست هیأت کاوش گفت :  با پایان یافتن زمان مجوز، کاوش این لایة فرهنگی به فصل سوم موکول شد.