هتل بوتیک آریو؛ جایی که تاریخ هنوز نفس می‌کشد
هتل بوتیک آریو در کرمانشاه جایی است که زمان به احترام می‌ایستد و دیوارهای قاجاری، با زبان آجر و کاشی، قصه عشق، اصالت و زیبایی را زمزمه می‌کنند.
فردین لطفی؛ در قلب کرمانشاه، در شهری که بوی تمدن در کوچه‌هایش جاری است و صدای سنگ‌های بیستون هنوز از عشق و پایداری می‌گوید، بنایی قد علم کرده که نه یک هتل ساده، بلکه آینه تمام‌نمای هویت فرهنگی ایران است: هتل بوتیک آریو.
اینجا جایی است که زمان به احترام می‌ایستد و دیوارهای قاجاری، با زبان آجر و کاشی، قصه عشق، اصالت و زیبایی را زمزمه می‌کنند.
اما داستان آریو، بسیار پیش‌تر از امروز آغاز می‌شود
کمی بالاتر از میدان شهناز و در ابتدای خیابان شریعتی، ساختمانی قدیمی بیش از یک قرن پیش به دست مرحوم علی‌بِگ برنجی بنا شد؛ ابتدا عدلیه و دادگستری بود، سپس شهربانی شد و بعدها سال‌ها با نام دبستان شکیبا هزاران کرمانشاهی را در خود پروراند.
دیوارهایش شاهد معلمان پرمهر، کودکان پرخاطره و روزگاری از جنس دانش و نظم بودند. اکنون، همین بنا با احترامی عمیق به گذشته، دوباره متولد شده و جامه‌ای از اصالت بر تن کرده است: هتل بوتیک آریو.
به محض ورود از درِ اصلی واقع در خیابان شریعتی، نخستین مکانی که قدم‌ها را متوقف می‌کند سقف نیم‌دایره‌ای و مدور ورودی است؛ سقفی با گچ‌بری‌ها، نقوش و رنگ‌آمیزی شکوهمند قاجاری، که شما را بی‌درنگ به عمق تاریخ معماری ایران می‌برد. دقیقاً در سر سه‌راهیِ ورودی می‌ایستید: سمت راست لابی، سمت چپ رستوران و روبه‌رو حیاط قاجاری که مثل آغوشی از نور و زندگی گسترده شده است.
لابی هتل؛ آینه‌ای از اصالت
ورودی سمت راست، شما را به لابی هدایت می‌کند؛ فضایی با مبلمان چشم‌نواز و نورپردازی مدرن که در عین زیبایی، احترام کامل به اصالت بنا دارد.
در انتهای لابی، یک موزه کوچک جا خوش کرده؛ موزه‌ای که شاید کوچک باشد، اما روحش بزرگ است.
در این موزه، درِ چوبی قدیمی بنا – ساخته شده بیش از یک قرن پیش – همچون یک اثر موزه‌ای به دیوار تکیه داده شده است. در کنار آن، عکس‌های خانوادگی مرحوم علی‌بگ برنجی با نورپردازی دلنشین نصب شده‌اند. ظروف مسی، اشیای قدیمی و یادگارهای تاریخی، در فضایی گرم و اصیل شما را به سال‌های دور می‌برند.
پنجره‌های چوبی این بخش رو به حیاط‌اند و نور طبیعی را چون طلای مایع به داخل می‌ریزند.
رستوران قاجاری؛ جایی که طعم و تاریخ هم‌سفرند
در سمت چپ سه‌راهیِ ورودی، راهرویی چوبین شما را به رستوران هدایت می‌کند؛ فضایی که سقف چوبی‌اش همچون تابلویی از آرامش بر فراز سالن کشیده شده است.
بر دیوارهای رستوران نقش‌هایی از گلدان به چشم می‌خورد که توسط نقاشان برجسته کشور به‌گونه‌ای کشیده شده‌اند که از دور گویی گلدانی واقعی بر میز قرار دارد.
در انتهای رستوران مطبخ قرار دارد؛ آشپزخانه‌ای که با رعایت کامل استانداردهای بهداشتی، انواع غذاهای ایرانی و فست‌فودهای محبوب را آماده می‌کند.
این مطبخ راهی دارد به اتاق شیشه‌ای صبحانه؛ جایی که هر صبح بیش از ۴۰ نوع صبحانه متنوع برای مهمانان فراهم می‌شود.
این اتاق شیشه‌ای از داخل و حتی از گوشه حیاط، در بی‌واسطه‌ترین حالت ممکن در دسترس است و یکی از دلنشین‌ترین بخش‌های بناست. پیشنهاد می‌شود حتی برای تجربه یک صبحانه متفاوت، سری به این اتاق روشن و زیبا بزنید.
حیاط قاجاری؛ تلاقی آبیِ آب و سبزیِ زندگی
هنگامی که از ورودی مستقیم به حیاط قدم می‌گذارید، نخستین تصویری که بر نگاهتان می‌نشیند حوض بزرگ و فیروزه‌ای‌رنگ مرکزی است؛ حوضی که زیر سایه درختان سروِ سر به فلک کشیده، کاج، خرمالو، توت و آلبالو می‌درخشد.
این حوض بزرگ، از سه بال آبی تشکیل شده که چون گلبرگ‌هایی پرآب به حوض اصلی می‌پیوندند. بر روی دو بال حوض، پل چوبی کوچک احداث شده و از طرفی گلدان‌های کنار حوض، فضای مناسبی برای نشستن و عکس گرفتن ایجاد کرده است.
گلدان‌های بزرگ پیرامون حوض، با گل‌های رنگارنگ، روحی زنده و پرنشاط به حیاط بخشیده‌اند.
درختان سرسبز و کهنسال، مانند سپاهی خاموش، چهار سوی حیاط را در آغوش گرفته‌اند. صدای پرندگان، آب فواره‌ها و نسیم میان شاخه‌ها، هارمونی آرامش را کامل می‌کند. میز و صندلی‌های قرارگرفته در سایه درختان، بخش روباز رستوران را تشکیل می‌دهند؛ مناسب روزهایی که آسمان سخاوتمند است و بارانی در کار نیست.
طبقات بنا؛ شکوه معماری قاجار
ساختمان سه‌طبقه، با پله‌هایی چوبی و محکم شما را از حیاط به طبقات بالا هدایت می‌کند.
طبقه همکف از طریق راهرویی از دل حیاط قابل دسترس است و طبقات دوم و سوم دارای بالکن‌های دلباز با نرده‌های چوبی مرغوب هستند؛ جایی که از آن بالا، می‌توانید حوض آبی، درختان سرسبز و معماری اصیل بنا را تماشا کنید.
تمام اتاق‌ها با لوسترهای اصیل، فرش‌های ایرانی، آینه‌کاری‌ها، کاشی‌کاری‌ها و اشیای قدیمی هماهنگ شده‌اند.
اما شکوه واقعی در طبقه سوم است؛ جایی که قدیمی‌ها به آن «شاه‌نشین» می‌گفتند. این طبقه با ظرافتی بی‌بدیل آراسته شده: رنگ پرده‌ها، لوسترها، کاشی‌ها، فرش‌ها، روتختی، ملحفه و تزیینات، همگی ست‌شده و هر اتاق شخصیت و رنگ خاص خود را دارد.
هویت آریو؛ یادگاری از صداقت و عشق به وطن
در گوشه حیاط، در چوبی قدیمی مرحوم علی‌بِگ برنجی مانند نگینی از تاریخ ایستاده است. تصاویر او در چند نقطه هتل نصب شده؛ نه برای نمایش، بلکه برای یادآوری اینکه ریشه‌های این بنا بر خاک صداقت و امانت روییده است.
در پس این بازآفرینی، دو نام آرام اما بزرگ قرار دارند: دکتر کوروش یزدان فر و فرزند برومندش آرش؛
آن‌ها نخواستند دیده شوند، چون می‌خواستند کرمانشاه دیده شود.
برای آنان، آریو فقط یک هتل نیست؛ مأمنی برای زنده نگه‌داشتن میراث معماری ایران است. هر آجر این بنا با عشق گذاشته شده و هر نقش با احترام به تاریخ ایران کشیده شده است.
آریو؛ نقطه‌ای که گذشته در آغوش آینده آرام گرفته است
در روزگاری که معماری در اسارت شیشه و فولاد است، این خانه قاجاری دوباره جان گرفته است تا یادآوری کند:
«زیبایی همان ریشه است.»
اینجا سنت با علم دست داده و گذشته بر شانه آینده آرام گرفته است.
و شاید… در سکوت شبانگاه حیاط، وقتی باد میان شاخ و برگ درختان کهنسال می‌پیچد، صدایی بشنوید که می‌گوید:
«ایران هنوز زنده است… در هر بنایی که با عشق ساخته و با احترام بازآفرینی می‌شود.»
