قضاوت پیش از حقیقت؛ وقتی فضای مجازی به دادگاه پژمان جمشیدی تبدیل می‌شود
در روزهایی که نام پژمان جمشیدی به اتهام تجاوز در صدر اخبار قرار می‌گیرد، گاهی فراموش می‌کنیم که هنوز هیچ چیز اثبات نشده است.
در حالی که اتهام تجاوز به پژمان جمشیدی با شکایت دختری ۲۰ ساله مطرح شده و حکم بازداشت وی صادر گردیده است، فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی از پیش حکم صادر کرده‌اند؛ اما هنوز روند دادرسی کامل نشده و حق دفاع کامل متهم نیز باید حفظ شود.
متاسفانه در فضاهای مجازی، ابزاری شدن نام یک هنرمند و ورزشکار ملی به‌راه افتاده که طی سالیان گذشته محبوب میلیون‌ها نفر بوده است؛ اما ناگهان موضوعی جنجالی مستمسک حمله قرار گرفته است. آیا این حجم از هجمه پیش از اثبات جرم، به‌درستی اصول عدالت و کرامت انسانی را رعایت کرده است؟
اجرای حکم، اعلام سریع اتهام و تسریع انتشار خبر در فضای عمومی، خطری جدّی برای اصل «برائت» متهم دارد؛ مفهومی قضائی که می‌گوید تا زمانی که جرم در دادگاه صالح ثابت نشده، شخص بی‌گناه تلقی می‌شود.
تجاوز جرمی بسیار جدّی و آثار مخرب آن بر قربانیان کاملاً غیرقابل اغماض است؛ ما این جرم را محکوم می‌کنیم. با این‌حال، رعایت حقوق متهم، از جمله حق سکوت، حق بهره‌مندی از وکیل و حق اطلاع از چرایی اتهام، تا زمان صدور حکم قطعی، نیز بخشی از دادرسی منصفانه است.
در این میان، آیا نباید اجازه دهیم روند تحقیقاتی به‌صراحت طی شود، تا حقایق روشن شده، مستندات بررسی گردد و نتیجه‌ای منصفانه حاصل شود؟ شخصیت عمومی و زندگی خصوصی فرد متهم–که خانواده، عزیزان و حامیان دارد– نباید بهای انتشار زودهنگام اخبار یا فشارهای رسانه‌ای شود.
در نهایت، ما خواهان آنیم که همان‌طور که علیه تجاوز می‌ایستیم، برای رعایت حقوق شهروندی و حقوق دادرسی نیز حساس باشیم؛ زیرا عدالت واقعی زمانی رخ می‌دهد که هم حقوق قربانیان محترم شمرده شود و هم دادرسی بی‌طرفانه و مطابق قانون برای متهم فراهم گردد.
