آیا فرزندتان واقعا بیش‌فعال است؟ یک اختلال چشمی ناشناخته ممکن است مقصر باشد
دکتر برایس اپل‌باوم، متخصص چشم می‌گوید، بسیاری از رفتارهایی که به بیش‌فعالی نسبت داده می‌شوند در واقع ممکن است ناشی از نارسایی در بینایی عملکردی باشند که در معاینات معمول چشم شناسایی نمی‌شوند
در حالی که تشخیص اختلال کم‌توجهی‌ـ بیش‌فعالی (ADHD) میان کودکان رو به افزایش است، کارشناسان می‌گویند یک عامل کمتر شناخته‌شده ممکن است عامل بروز علائم مشابه بیش‌فعالی باشد.
به گزارش نیویورک پست، دکتر برایس اپل‌باوم، متخصص چشم می‌گوید، بسیاری از رفتارهایی که به بیش‌فعالی نسبت داده می‌شوند در واقع ممکن است ناشی از نارسایی در بینایی عملکردی باشند که در معاینات معمول چشم شناسایی نمی‌شوند.
اختلال کم‌توجهی‌ـ‌بیش‌فعالی معمولا با علائمی نظیر بی‌توجهی، بیش‌فعالی و رفتارهای تکانشی شناخته می‌شود. اما اپل‌باوم می‌گوید بسیاری از این علائم با نشانه‌های مشکلات بینایی عملکردی، به‌ویژه در زمینه هماهنگی و تمرکز چشم‌ها، شباهت دارند. یکی از این اختلال‌های شایع «نارسایی در همگرایی» است که باعث می‌شود کودک هنگام تمرکز روی اشیای نزدیک مانند کتاب یا صفحه‌نمایش دچار مشکل شود.
او می‌گوید تغییر در حرکات چشم مستقیم بر توجه تاثیر می‌گذارد. اگر کودک نتواند حرکات چشمی‌اش را کنترل کند، تمرکز برایش دشوار می‌شود.
پژوهش‌ها نیز این ارتباط را تایید می‌کنند. کودکانی که به نارسایی در همگرایی دچارند سه برابر بیشتر احتمال دارد که به‌اشتباه مبتلا به بیش‌فعالی تشخیص داده شوند. با این حال، غربالگری‌های معمول چشم که صرفا بر وضوح بینایی و سلامت چشم متمرکزند، این مشکلات عملکردی را نادیده می‌گیرند.
معاینه کامل بینایی عملکردی، فراتر از دید ۲۰/۲۰ است و نحوه هماهنگی چشم و مغز را بررسی می‌کند. اپل‌باوم می‌گوید موضوع فقط این نیست که کودک چقدر واضح می‌بیند، بلکه عملکرد سیستم بینایی در زندگی واقعی مهم است.
در صورت عدم تشخیص، این مشکلات ممکن است باعث افت تحصیلی، دشواری در ورزش و تعامل‌های اجتماعی شوند و در نهایت، به ناامیدی و حتی تشخیص اشتباه منجر شوند. اپل‌باوم توصیه می‌کند که همه کودکان پیش از ورود به مهدکودک تحت معاینه کامل بینایی عملکردی قرار گیرند.
در صورت تشخیص، این مشکلات از طریق تمرین‌های عملکردی بینایی‌ــ نوعی «فیزیوتراپی برای چشم و مغز»ــ درمان شوند. او می‌گوید وقتی چشم و مغز هماهنگ شوند، کودک می‌تواند بدون نیاز به دارو تمرکز کند و حتی دیگر نیازی به مصرف دارو نداشته باشد.