ترنت نشان داد فوتبال آنقدرها هم بزرگ نیست

 فوتبال، ورزشی که گاه شور و شوق انسانی را ‌به اوج رسانده و ورزشگاه‌ها را پر از ده‌ها هزار انسان عاشق می‌کند، ‌گاهی هم کوچکتر از آن است که بتواند وزن زندگی را تحمل کند. یا ‌بهتر است بگوییم کوچکتر از آن است که سبکی تحمل‌ناپذیر مرگ را ‌تحمل کند. ‌

دیشب در استادیوم مت‌لایف درحالیکه 70 هزار نفر منتظر شروع بازی ‌رئال مادرید و دورتموند بودند سکوتی در ورزشگاه حاکم شد که بیشتر ‌از هر گلی ارزش داشت. یک دقیقه سکوتی که قلب‌ها را مچاله کرد ‌چرا که ادای دین نبود، وداع بود. وداع با دیوگو ژوتا. ‌

ترنت الکساندر آرنولد که سالها در کنار ژوتا بازی کرده بود کاملا در هم ‌شکسته بود. او یک رفیق را از دست داده بود. پنج سال بازی کردن در ‌کنار دیوگو و هم‌اتاقی بودن با او چیزی نبود که ترنت بتواند به این ‌راحتی فراموش کند.

در پایان بازی هم وقتی مصاحبه ترنت را دیدیم به نظر می‌رسید در آن ‌لحظات فوتبال برای او بی‌اهمیت شده است. ستاره انگلیسی رئال ‌مادرید گفت: "هنوز در شوک هستم. طبیعی هم هست. چطور ‌می‌شود با چنین اتفاقی کنار آمد؟ چطور می‌شود وقتی قلبت در جای ‌دیگری است فوتبال بازی کرد؟"‌

قبل از اینکه سوت شروع زده شده و توپ به گردش در بیاید ترنت از ‌هم‌تیمی‌های رئالی‌اش جدا شد تا به تنهایی برای دیوگو و برادر ‌درگذشته‌اش دعا کند. او در پایان بازی گفت: "یادم می‌آید که وقتی ‌بیدار شدم دیدم یک عالمه پیام برایم آمده و همه دارند می‌گویند ‌روحش در آرامش باشد. نمی‌دانستم چه کسی را می‌گویند. شبکه‌های ‌اجتماعی را باز کردم و چیزی که دیدم را باور نمی‌کردم. مگر می‌شود؟ ‌هنوز در شک هستم. دیوگو برای من فراتر از یک دوست بود. او ‌خانواده من بود". 

مهمترین لحظات بازی دیشب برای ترنت نه پاس گلی که داد و نه ‌لحظاتی بود که در پایان بازی هم‌تیمی‌هایش به سراغ او رفته و در ‌آغوشش گرفتند تا به ترنت دلداری بدهند. ستاره انگلیسی رئال آرام و ‌بی سر و صدا دوباره از هم‌تیمی‌هایش فاصله گرفت و درحالیکه ‌سرش را پایین انداخته بود در تنهایی دعا را شروع کرد. ‌

گاهی اوقات آنقدر فوتبالیستها را در حالی فریاد شادمانه زدن، در حال ‌بالای سر بردن جام‌ها و کیف کردن با جوایز می‌بینیم که یادمان ‌می‌رود فوتبالیست‌ها هم انسان هستند و احساس دارند. ترنت ‌الکساندر آرنولد دیشب این واقعیت را یک بار دیگر مقابل چشم‌های ‌ما گذاشت. ‌