این پرسپولیس ره به جایی نخواهد برد/ شکل بازی، گره کار شاگردان یحیی

امین یزدانی؛ پرسپولیس در روزی که نیاز مبرم به کسب هرسه امتیاز داشت، نتیجه را به هواداری باخت که برای متوقف کردن پرسپولیس برنامه حساب شده‌ای داشت.

در اینکه گل محمدی مربی یک نیمه‌ای است، شک وتردیدی نیست.او نیمه اول را به حریفانی درهر سطح و لولی از بازی می‌دهد و آنگاه منتظر می‌ماند که تیمش در نیمه دوم که به غلط به نیمه مربیان معروف شده، برنامه هایش را اجرایی کند.

پرسپولیس برای ماندن درکورس قهرمانی باید درطول نود دقیقه برنامه تهاجمی و منطقی و حساب شده داشته باشد .شاگردان گل محمدی باید به خوبی هم در فاز تهاجمی عالی باشند تا فرصت‌های متنوع گلزنی را خلق کنند و هم درفاز دفاعی بخوبی آرایش بگیرند تا کمتر دچار اشتباه مهلکی مانند بازی مقابل هوادار شوند ؛ زیرا با چنین رویکردی اصل کلیدی و تعیین کننده‌ی بنام بالانس را رعایت کرده که اصل مهمی در موفقیت تیم ها بشمار می رود.

گل محمدی باید در مرکز خط میانی از بازیکنان خلاق و بازیساز و فرصت شناسی که درلحظه‌ای بتوانند مهاجمین خودی را در موقعیت گلزنی قرار دهند، استفاده کند،حال آنکه او همواره با دو هافبک تدافعی در هر شرایطی، بازی می کند، بنابراین  پرسپولیس با چنین شکلی از ترکیب،فقط دل به طراحی حملات ازکناره‌ها بسته است که هیچ بالانسی را هم در سازماندهی حملات از جناحین نمی بینم.

به همین دلیل مربیان مقابل نیز تمام سعی خود را  در بستن کناره‌ها وگرفتن فضاهای کناری یک سوم دفاعی خود بکار می بندند تا به فولبک و وینگرهای پرسپولیس اجازه  ارسال‌های باکیفیت و مناسبی نمی‌دهند تا عملا برنامه‌های گل محمدی را خنثی کرده و در ادامه مربیان حریف با استفاده از کشیده شدن مدافعین کناری قرمزهای تهران به جلو، فضاهای مناسبی که در پشت آنها بوجود می آید، جهت رسیدن به دروازه بیرانوند  از طریق ضد حمله فراهم می‌کنند و در بازی مقابل هوادار این مسأله به خوبی مشاهده شد.

پرسپولیس در ده الی پانزده دقیقه آخر بازی مقابل هوادار، عملا بازی مستقیم را در دستور کارش قرار داد، که با خروج دیابانه،تمامی توپ‌ها را مدافعین هوادار زدند تا شکل بازی پرسپولیس به گونه‌ای درآمد که باب میل تیم هوادار بود.

گل محمدی برای عبور از عمق خطوط دفاعی حریفان فقط به خلاقیت فردی عمری جوان دل بسته است،حال آنکه این مسئولیت سنگین برای بازیکن جوانی چون عمری که از قضا بسیارآینده دار هم نشان می دهد، بار روانی سنگینی به همراه  دارد.

 عدم‌ استفاده از سروش رفیعی که درطول بازی می‌تواند گره کور بازی را باز کند،جای سوال دارد،کسی که می‌تواند با هوش و خلاقیت خود و البته اندکی آرامش، پرسپولیس  را از چنین بن بست‌هایی، نجات دهد.

جدا از بحث داوری، تیم یحیی درنیم فصل دوم ،شادابی و طراوت و پویایی نیم فصل اول را ندارد و گویی بازیکنان انگیزه لازم را جهت باقی ماندن در صدر جدول را ندارند و این مساله برای هواداران اندکی نگران کننده است.

اساسا گل محمدی مقابل تیم‌هایی که  با لایه‌های فراوان دفاعی که با  فشردگی و‌تراکم بالایی از بازیکنان حریف در یک سوم دفاعی شان بازی می کنند، به مشکل می‌خورد. شاگردانش چندین امتیاز حیاتی را با روبرو شدن با چنین سبکی از بازی فوتبال از سوی رقبا از دست داده که می‌توان به دیدارهایی که مقابل   پیکان،فولاد،ذوب آهن،تراکتور در نیم فصل اول و آلومنیوم،فولاد و هوادار،تا بدینجای کار درنیم فصل دوم از دست داده است.

  چنانچه یحیی و کادر فنی‌اش تفکر و اندیشه‌های جدیدی را برای مقابله با چنین سبکی از بازی  در انتخاب استراتژی بازی تیمش تغییر ندهد و فقط دل به بازی در نیمه دوم ببندد، هم تیم وارد حواشی مختلف می شود و هم از کورس قهرمانی عقب می ماند.

هنوز زمان برای تغییر دیر نیست و گل محمدی باید ابتدا باور و آرامش خودش را حفظ کند تا بتواند آن را در بدنه تیم تزریق کند.زیرا تمرکز و آرامش و باور داشتن به توانایی‌های خود  از نظر آمادگی روانی و ذهنی، اساس موفقیت یک تیم را رقم می‌زند.