یک نکته به‌جا‌مانده از گله‌های بی‌پایان مدیرعامل پرسپولیس

 بخش زیادی از سخنان ایرج عرب البته از قبل قابل پیش‌‎بینی بود؛ مخصوصا جایی که او برای هزارمین بار از نوسانات ارزی به‌عنوان مشکل اصلی پرسپولیس در تسویه‌حساب با برانکو یاد کرد و باز برای هزارمین‌بار مدعی شد باشگاه تلاش می‌کند این مربی را نگه دارد. در عین حال قسمت عمده‌ای از نشست عرب با رسانه‌ها هم به انتقادات او از سیستم باشگاه‌داری دولتی گذشت. مدیرعامل پرسپولیس به موضوعاتی مثل محدودیت درآمدزایی در باشگاه‌های دولتی و منع‌شدن دولت از کمک مستقیم به این تیم‌ها اشاره کرد که البته همه آنها درست بود. هر‌کجا از عرب در مورد فلان نقص و فلان کاستی سؤال شد، او توپ را توی زمین باشگاه‌داری دولتی انداخت که باز هم حق با آقای مدیرعامل است. با این همه ظاهرا او یک نکته ساده را از یاد برده؛ اینکه اگر فردی به اسم «ایرج عرب» این فرصت را پیدا می‌کند که مدیرعامل یکی از محبوب‌ترین تیم‌های ایران و آسیا و فینالیست لیگ قهرمانان باشد، این موهبت هم تنها در اثر سیستم باشگاه‌داری دولتی نصیب او شده است! خود عرب بگوید که اگر پرسپولیس دولتی نبود، او گزینه چندمین مدیریت این باشگاه به شمار می‌آمد و اساسا غیر از مسعود سلطانی‌فر، چه‌کسی ممکن بود حکم مدیرعاملی در چنین باشگاهی را به نام یک چهره فاقد کارنامه مثل او بزند؟ بله آقای عرب! دولتی‌بودن باشگاه برای شما هزار عیب دارد، اما حاوی یک حسن بزرگ هم هست که همه آنها را می‌پوشاند. اگر باشگاه‌داری دولتی در کار نبود، شما نمی‌توانستید جلوی 50خبرنگار نطق کنید و از میس‌کال‌های ساعت یک شب به بعد گله‌مند باشید.