وینفرید شفر مرید مکتب کی روشیسم!

 با توجه به جولان دهی کی روش در فوتبال ایران که هیچ کس هم جلو دار او نیست، فضایی در فوتبال کشور به وجود آمده است که امروز در این مسیر تاریک رهروانی بس مدعی و پوچ ظاهر شده اند که می توانند بر تمام باشگاه احساس تملک کنند! این روزها برای خارجی های از غبار تاریخ رسیده فوتبال ایران دیگر بدل به یک بورس بزرگ برای تفریح شده است و این ماجرا را باید به عنوان هشداری جدی در نظر داشت!

پس از نتایج ضعیف و به دور از شان بزرگ باشگاه استقلال تهران که وینفرید شفر در ماه های اخیر از خود به جای گذاشته است، او در برابر هواداران خودی همچنان مدعی است و صحبت از آینده ای می کند که خوش باور ترین و ساده لوح ترین فرد هم نمی تواند آن را باور کند؛ کاش ماجرا فقط همین بود! شفر دیگر این روزها حتی صدای سکو ها را هم نمی شنود، یا شاید هم فراموشی کوتاه مدت گرفته است! چرا که او به یاد ندارد در ماه های گذشته چه فاجعه هایی را رقم زده است و اوضاع را بسیار خوب می بیند.

البته شاید ما هم اگر به جای او بودیم اینگونه صریحا وقاحت را چاشنی کارمان می کردیم و پس از تساوی برابر ماشین سازی مغموم مدعی می شدیم "تساوی نتیجه بدی نیست"، ساختار این جمله و احساس آن به گونه ای است که به نظر می رسد رضا مهاجری آن را بیان کرده است نه وینفرید شفر! استقلال امروز به کجا رسیده است؟! آقایان از خود اصلا این سوال را می پرسید؟!

دستان باشگاه برای برکناری شفر بسیار بسته است؛ بله این ماجرا خود یک مشکل بزرگ است، چرا که پرداخت 14 میلیارد تومان برای فسخ قرارداد وی در این وهله زمانی دشوار و غیر ممکن است، اما ضرر هایی که او در دوران حضورش در حال پدید آوردن است رفته رفته به رقمی بیش از 14 میلیارد تومان خواهد رسید! آیا متوجه این مسئله هستید؟!

اشکال کار در جایی دیگر است! هنگامی که سرمربی تیم ملی ایران پیشتاز این مسیر است و پیروزی برابر سیرالئون و تساوی مقابل سوریه را یک پیروزی بزرگ می خواند، چرا شفر نباید به خود اجازه دهد که پس از حذف از رقابت های جام حذفی مقابل تیمی 10 نفره، شکست های متوالی و حذف از رقابت های لیگ قهرمانان آسیا، تساوی برابر ماشین سازی تبریز را یک نتیجه خوب بداند؟

البته شفر اولین مردی نیست که به دنبال کی روش قدم برمی دارد! خارجی های عجیب فوتبال ایران در گذشته نیز رفتارهایی به دور از شان فوتبال را کرده اند که احتمالا این برخورد ها در آن گم اند! همانند اسکوچیچ که از خط قرمز های جمهوری اسلامی ایران صحبت می کرد و بازیکنان را به شکستن آن متهم و خود را حافظ آن می دانست! یا کارلوس کی روش که خود را پیوند دهنده قومیت های ملی کشور می دانست و پایش را از گلیمش دراز تر کرد! وقتی فضا باشد چرا آنها پیش روی نکنند؟!