برانکو با این پرسپولیس چه کرده؟

 آنها حق دارند که این روزها به تیم خود بنازند و رویای رسیدن به فینالی که در طول تاریخ باشگاه شان برای آنها به نوعی طلسم شده را در سر بپرورانند. آن هم در روزهایی که تیم شان از بازیکن خالی شده و توقعات از این تیم به حداقل رسیده بود. هوادارانی که نگران تکرار اتفاقی همچون بازی رفت مقابل الهلال در نیمه نهایی لیگ قهرمانان فصل قبل بودند، دیشب شبی رویایی را پشت سر گذاشتند و پیروزی در نیمه نهایی آسیا را آن هم در زمین حریف تجربه کردند.

این پرسپولیس را باید ستود نه تنها به خاطر بردن در نیمه نهایی آسیا، که برای جنگیدنش و تسلیم نشدنش. انگار که هر چه شرایط برای آنها سخت تر می شود آنها تسلیم ناپذیرتر می شوند. آنها مصداق بارز یک «تیم» اند. تیمی که قبل از هر تحلیل و استدلال تاکتیکی، باید به «روح» آن نگریست؛ به ناخودآگاه جمعی مربیان و بازیکنانش که به طرز عجیبی با هم یک صدا و هماهنگ شده. بانی اصلی این اتحاد شگفت انگیز و این سرسختی، چه کسی جز مربی سرسخت این تیم می تواند باشد؟ مردی که نق نمی زند و عمل می کند و این مهمترین شاخصه او در زمانه ای است که ایرانی ها به نق زدن و نالیدن عادت کرده اند. به اینکه بار سنگین فشار ناکامی ها را به گردن زمانه و شرایطش بیندازند. اما برانکو به همه یاد داد که با داشته هایت بهترین ها را بساز و نتیجه بگیر. این همان برانکویی است که تیم افول کرده اواخر فصل پیش را با وجود از دست دادن چند بازیکن کلیدی، دوباره احیا کرده و به تیمی جنگنده و دوست داشتنی تبدیل کرده است.

پرسپولیس در اواخر فصل پیش، دربی را باخت و به سختی و به طرز معجزه واری به یک‌ چهارم نهایی آسیا صعود کرد. کیفیت بازی های این تیم چنگی به دل نمی زد و اگر نتایج درخشان ابتدای فصل نبود چه بسا قهرمانی این تیم به اما و اگر کشیده می شد. اما پرسپولیس این فصل یک تیم متفاوت است؛ تیمی به شدت منظم از نظر تاکتیکی، انگار که همه بازیکنان این تیم نسبت به نقش تاکتیکی شان کاملا توجیه شده اند. دمیدن روح تازه در پرسپولیس آن هم بدون اضافه شدن بازیکن جدید، شاهکار برانکو در این فصل بوده است. درست در شرایطی که بر نوای تمام شدن دوران برانکو دمیده می شد و حضور رقیبی چون شفر را به منزله پایان امپراتوری برانکو در لیگ ایران می دانستند، باز این مرد کروات بود که جنبه دیگری از هنر مربیگری خود را نشان داد. آن هم برانکویی که در انتهای فصل قبل به تکرار مکرر و ملال انگیز تاکتیک ها و روش های همیشگی متهم شده بود. اما مرد کروات سرسخت تر از آنچه نشان می دهد نه با طعنه ها و حمله های کیروش پس از جام جهانی از میدان به در شد و نه از نبودن بازیکن و شرایط سخت محرومیت هراسید و تیمی ساخته که هم از نظر تاکتیکی و هم از نظر روح تیمی فراتر و برتر از فصل قبل است. تیمی یک دل که انگار عصاره سه فصل مربیگری برانکو در پرسپولیس است. ناخالصی ها زدوده شده و یک پرسپولیس خالص و ناب تحویل داده شده است.

هنوز یک بازی سخت مقابل السد در آزادی تهران پیش روی برانکو و پرسپولیس است و هر نتیجه ای محتمل. اما اگر برانکو بتواند این حس و حال و این همبستگی ناشی از روح جمعی تیمش را حفظ کند حتی قهرمانی آسیا با همین تیم محروم هم دور از دسترس نیست. اما مهمترین دشمن پرسپولیس از بین رفتن این همبستگی و اتحادی است کهدر نتیجه شرایط سخت بوجود آمده. اگر شاگردان برانکو قدری احساس راحتی کنند، تلاش شان در دو بازی اخیر مقابل الدوحیل و السد هدر می رود. تیم برانکو در شرایط سخت و در شرایطی که احساس خطر کرده بهتر وحریصانه تر نتیجه گرفته و حال مهمترین ماموریت برانکو این است که نگذارد بازیکنانش همچنان خود را در شرایط اضطرار ببینند.