پشت صحنه دنیای مدلینگ: ۶ واقعیت ترسناک که هیچ‌کس به شما نمی‌گوید!
صنعت مدلینگ یکی از پرزرق‌وبرق‌ترین و در عین حال پرتنش‌ترین شاخه‌های دنیای مد است. آنچه روی صحنه دیده می‌شود، لبخندها، استایل‌های بی‌نقص و عکس‌هایی است که در آن‌ها همه‌چیز هماهنگ و حساب‌شده است.
اما در پشت صحنه، قواعدی وجود دارد که گاهی بیش از حد سخت‌گیرانه، غیرواقعی یا حتی غیرمنصفانه هستند. در ادامه، به برخی از عجایب و واقعیات کمتر شنیده‌شده در این حوزه پرداخته‌ایم. با ما همراه باشید.
۱. مدل‌هایی با سایز بالای ۴۰، پلاس‌سایز محسوب می‌شوند
در صنعت مد، حتی افرادی که سایز ۴۰ یا ۴۲ دارند، در رده‌ی «پلاس‌سایز» قرار می‌گیرند؛ در حالی‌که در واقعیت، این سایزها در بسیاری از کشورها «متوسط» یا نرمال تلقی می‌شوند. این نگاه باعث شده بسیاری از زنان، تصور نادرستی از بدن طبیعی داشته باشند و احساس ناکافی بودن کنند. در واقع، در این صنعت، استاندارد زیبایی گاه به طرز نگران‌کننده‌ای باریک و محدود تعریف می‌شود.
۲. قد واقعی مدل‌ها معمولاً بیشتر از واقعیت اعلام می‌شود
آژانس‌های مدلینگ گاهی برای افزایش شانس مدل‌های خود، قد آن‌ها را چند سانتی‌متر بلندتر اعلام می‌کنند. چرا؟ چون برندها به‌صورت سنتی به دنبال مدل‌هایی با قد ۱۷۵ سانتی‌متر به بالا هستند. حتی چند سانتی‌متر می‌تواند تعیین‌کننده‌ی پذیرش یا رد یک مدل در یک فشن شو باشد. این عددسازی ظریف، بخشی از رقابت در بازاری‌ست که در آن حتی اندازه‌ها هم باید ایده‌آل به‌نظر برسند، نه واقعی.
۳. اشتباه روی رانوی می‌تواند به حذف کامل مدل منجر شود
در بسیاری از فشن‌شوها، مدل‌ها تنها چند ثانیه فرصت دارند تا در مقابل ده‌ها دوربین و صدها تماشاگر، مسیر رانوی را طی کنند. اگر اشتباهی در راه رفتن، ایستادن یا حالت چهره رخ دهد، مانند تعلل، افتادن یا حرکت ناموزون، ممکن است اعتبار مدل به‌کلی خدشه‌دار شود. در صنعتی که رقابت بسیار بالاست، یک اشتباه ساده می‌تواند پایان کار حرفه‌ای یک مدل باشد.
۴. مدل‌های پلاس‌سایز هم باید صورت لاغر و استخوانی داشته باشند
تناقضی عجیب در دنیای مدلینگ پلاس‌سایز وجود دارد: از مدل‌ها خواسته می‌شود بدنی درشت‌تر داشته باشند، اما صورتشان همچنان باید زاویه‌دار، استخوانی و باریک باشد. این تناقض نشان‌دهنده‌ی استانداردهای غیرواقعی زیبایی در صنعت مد است؛ انگار که زیبایی فقط در چارچوبی خاص و محدود امکان‌پذیر است.
۵. آژانس‌ها درباره‌ی رنگ مو، فرم ابرو و حتی سبک لبخند هم نظر می‌دهند
وقتی مدل‌ها با یک آژانس قرارداد امضا می‌کنند، بخشی از استقلال ظاهری خود را از دست می‌دهند. آن‌ها نمی‌توانند به‌دلخواه خود موهایشان را کوتاه یا رنگ کنند یا فرم ابروهایشان را تغییر دهند. حتی نوع آرایش، مدل لبخند یا نحوه‌ی راه رفتنشان باید تأیید آژانس را بگیرد. کنترل بر ظاهر مدل‌ها به بخشی از برندینگ آژانس تبدیل شده است.
۶. تغییر محسوس در سایز بدن = پایان قرارداد
ثبات سایز برای مدل‌ها امری حیاتی است. اگر مدل به هر دلیلی وزن اضافه یا کم کند و بدنش از استاندارد تعیین‌شده خارج شود، ممکن است پروژه‌هایش را از دست بدهد یا حتی قراردادش لغو شود. حتی در دوران بیماری، افسردگی یا بارداری، بسیاری از مدل‌ها ناچارند با اضطراب حفظ وزن و سایز دست‌وپنجه نرم کنند، چراکه در نگاه صنعت، بدن آن‌ها «ابزار کار» است.
نتیجه‌گیری
در پس درخشش دنیای مدلینگ، واقعیت‌هایی وجود دارد که گاه سخت و ناعادلانه هستند. از فشار برای تطابق با استانداردهای غیرواقعی تا کنترل کامل ظاهر توسط آژانس‌ها، این صنعت تصویری پیچیده‌تر از آن چیزی دارد که در عکس‌های مجلات و صحنه‌های فشن شو می‌بینیم. شناخت این لایه‌های پنهان، ما را در تحلیل بهتر فرهنگ زیبایی و بدن در دنیای امروز یاری می‌دهد.
