مستند ترانه علیدوستی؛ روایت جنجالی پگاه آهنگرانی پس از ۱۴۰۱

مستند «ترانه»، ساخته پگاه آهنگرانی، تصویری صمیمی از ترانه علیدوستی پس از رویداد‌های سال ۱۴۰۱ ارائه می‌دهد و بر گفت‌وگوی مستقیم با او تکیه دارد. علیدوستی در این اثر، دلایل کاهش و توقف فعالیت‌های سینمایی‌اش را به شرایط اجتماعی و تجربیات شخصی پیوند می‌زند. این روایت، بیش از ورود به جزئیات حقوقی، بر برداشت‌های فردی و تحولات درونی او تأکید دارد و مخاطب را با جنبه‌های نادیده‌مانده زندگی یک چهره شناخته‌شده آشنا می‌کند.

خاطرات زندان اوین و افشای بیماری در مستند ترانه

یکی از بخش‌های برجسته مستند، روایت اول‌شخص علیدوستی از دوران بازداشت در زندان اوین است که بدون غوطه‌ور شدن در مسائل قضایی، بر تجربیات احساسی و روانی تمرکز دارد. علیدوستی برای نخستین بار به بیماری خود اشاره می‌کند و تأثیر آن بر زندگی و وضعیت روحی‌اش را شرح می‌دهد. این لحظات، مستند را به سندی شخصی از فشار‌های پس از تحولات اجتماعی تبدیل کرده و بر آسیب‌های فردی رویداد‌های بزرگ تأکید می‌ورزد.

واکنش‌های دوگانه به مستند ترانه در شبکه‌های اجتماعی 

انتشار «ترانه» موجی از واکنش‌ها را در شبکه‌های اجتماعی به راه انداخت. گروهی از کاربران، صراحت علیدوستی را ستودند و مستند را فرصتی برای شنیدن روایت مستقیم یک فعال فرهنگی دانستند. در مقابل، منتقدان آن را اثری احساسی خواندند که بر جای تحلیل عمیق واقعیت‌های اجتماعی-سیاسی، به روایت فردی محدود مانده و دیدگاه‌های متنوع را نادیده گرفته است. این دوگانگی، مستند را به محرک بحث‌های گسترده درباره مرز روایت شخصی و واقعیت جمعی تبدیل کرده است.

نقش پگاه آهنگرانی در مستند ترانه و رویکرد مستندسازی

بحث‌های پیرامون مستند، به نقش پگاه آهنگرانی به عنوان کارگردان نیز کشیده شد؛ کسی که در سال‌های اخیر چند مستند پربیننده سیاسی-اجتماعی ساخته است. منتقدان، انتخاب سوژه، تدوین احساسی و جهت‌گیری را نشانه رویکرد مشخص می‌دانند، در حالی که حامیان تأکید دارند مستند قرار نیست بی‌طرف باشد و هدفش بازتاب تجربه فردی است. «ترانه» بار دیگر مرز‌های مستندسازی، تأثیر رسانه‌های برون‌مرزی و نقش روایت در شکل‌دهی افکار عمومی را زیر سؤال برده است.