یک مصدوم، دو افت بزرگ؛ راز خاموش کاهش تاثیر منیر الحدادی در استقلال

افت محسوس منیر الحدادی در هفته‌های اخیر، تنها به بازگشت او از مصدومیت محدود نمی‌شود. بررسی دقیق‌تر عملکرد استقلال نشان می‌دهد غیبت مهران احمدی، تأثیر مستقیمی بر کاهش اثرگذاری این هافبک خلاق داشته است.

منیر الحدادی با وجود آسیب‌دیدگی، پس از پشت سر گذاشتن درمان‌های فشرده و کم‌سروصدا، خود را به دربی ۱۰۶ رساند. اما از آن مسابقه به بعد، در سه بازی متوالی نتوانست نقش تعیین‌کننده همیشگی‌اش را ایفا کند؛ اتفاقی که همزمان با سه تساوی پیاپی استقلال رخ داد و باعث شد سهم او در فاز هجومی و بازی‌سازی به شکل محسوسی کاهش یابد.

در نگاه اول، افت بدنی پس از مصدومیت می‌تواند توضیح منطقی این روند باشد. بسیاری از بازیکنان پس از بازگشت، برای مدتی با احتیاط بیشتری بازی می‌کنند؛ کاهش پرس، افت تحرک و فاصله گرفتن از سطح ایده‌آل، نشانه‌هایی آشنا در چنین شرایطی است که در بازی مونیر نیز دیده می‌شود.

با این حال، تحلیل فنی استقلال نشان می‌دهد عامل مهم‌تری در این افت نقش داشته است؛ غیبت مهران احمدی. احمدی که از زمان دربی به دلیل شکستگی خفیف ساق پا از ترکیب خارج شد، پیش از مصدومیت یکی از مهره‌های کلیدی استقلال در نبردهای میانه میدان بود. او با پرس‌های سنگین و دوندگی بالا، بار فیزیکی خط میانی را به دوش می‌کشید و تعادل تیم را حفظ می‌کرد.

نبود این هافبک جنگنده، ساختار میانی استقلال را دچار اختلال کرده و فشار بیشتری را متوجه منیر الحدادی ساخته است. فشاری که آزادی عمل او را کاهش داده و مانع تمرکز کاملش روی بازی‌سازی و خلق موقعیت شده؛ نقشی که پیش‌تر با حضور احمدی، بدون دغدغه انجام می‌داد.

در مجموع، افت منیر بیش از آنکه یک مشکل فردی باشد، نتیجه مستقیم تغییر توازن خط میانی استقلال پس از مصدومیت مهران احمدی است؛ غیبتی که نه‌تنها معادلات مرکز زمین را بر هم زد، بلکه یکی از تأثیرگذارترین بازیکنان تیم را هم از ریتم همیشگی‌اش خارج کرد.