همبستگی، سپری در برابر تفرقه؛ چرا نباید جامعه را قطعه‌بندی کرد؟
انسجام اجتماعی، بنیان یک جامعه‌ی پویا و پیشرو است. هرگونه تلاش برای دسته‌بندی و قرار دادن اقشار مختلف مردم در مقابل یکدیگر، نه تنها به تضعیف این بنیان می‌انجامد، بلکه زمینه‌ساز نزاع و گسستگی خواهد شد. پرهیز از چنین رویکردی، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر برای حفظ وحدت و پیشرفت همگانی است.
جامعه‌ی انسانی، همچون پیکری واحد، از اجزای گوناگونی تشکیل شده است. این تنوع در نژاد، زبان، رسوم و سنن محلی، نه تنها تهدید نیست، بلکه می‌تواند منشأ غنا و پویایی باشد. هنگامی که به این تفاوت‌ها به عنوان مبنایی برای جداسازی و تقابل نگریسته شود، وحدت اجتماعی خدشه‌دار شده و جای آن را شکاف و بدبینی فرا می‌گیرد.
متأسفانه، گاهی شاهد تلاش‌هایی برای برجسته کردن این تفاوت‌ها و ایجاد خطوط فرضی میان گروه‌های مختلف جامعه هستیم. این رویکرد، که اغلب با انگیزه‌های سیاسی یا ایدئولوژیک صورت می‌گیرد، نه تنها به نادیده گرفتن نقاط مشترک و ارزش‌های انسانی می‌انجامد، بلکه بستری را برای سوءتفاهم، تبعیض و حتی خشونت فراهم می‌سازد.
در مقابل این دیدگاه تفرقه‌افکنانه، تأکید بر همبستگی و احترام متقابل قرار دارد. یک جامعه‌ی سالم، جامعه‌ای است که در آن افراد با هر پیشینه و عقیده‌ای، احساس تعلق و برابری داشته باشند. تمرکز بر ارزش‌های مشترک انسانی، مانند عدالت، آزادی و کرامت، می‌تواند پلی محکم برای عبور از اختلافات و رسیدن به یک هدف جمعی باشد.
بنابراین، ضروری است که همواره از هرگونه اقدامی که منجر به دسته‌بندی و تقابل میان اقشار مختلف جامعه می‌شود، پرهیز کنیم. تقویت حس همدلی، ترویج گفت‌وگو و احترام به تنوع فرهنگی، گام‌های اساسی در جهت ساختن جامعه‌ای متحد، قوی و شکوفا خواهد بود.