چرا ری‌بن به «عینک آبادانی» معروف شد؟
ری‌بن در آبادان فقط یک عینک نیست؛ روایتی است از شهری که روزی ویترین مدرنیته ایران بود.
کمتر پیش می‌آید که یک وسیله ساده مثل عینک آفتابی ، به تکه‌ای از هویت شهری تبدیل شود، اما در مورد آبادان و ری‌بن، این اتفاق افتاد. ماجرا فقط به شیک‌پوشی بازیکنان تیم بسکتبال نفت آبادان محدود نمی‌شود که با عینک‌های دودی روی سکوی قهرمانی رفتند؛ حرکتی که بعدها سایر تیم‌ها مانند تیم فوتسال بانوان پالایش نفت آبادان هم با افتخار آن را تکرار کرد.
این نماد مشترک، یادآور پیوندی عمیق‌تر است که دهه‌ها پیش، بین یک شهر و یک نام جهانی شکل گرفت. در دهه‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ شمسی، آبادان به لطف حضور شرکت نفت، شهری مدرن و جهانی بود. آبادان نه‌فقط قلب تپنده اقتصاد نفتی کشور، بلکه ویترین زندگی شهری مدرن در ایران به‌شمار می‌رفت. مردانی با پیراهن‌های سفید آستین‌کوتاه، ساعت‌های طلایی و عینک دودی «ری‌بن» (Ray ban)، تصویری آشنا از خیابان‌های این شهر بودند. مدل‌های کلاسیک «ری‌بن» مانند خلبانی (Aviator) در همین دوران وارد فرهنگ عمومی مردم آبادان شد و به نشانه‌ای از جهان‌دیدگی، شیک‌پوشی، روشنفکری و حتی «آمریکایی‌بودن» تبدیل شد.
استفاده از این عینک‌ها صرفا مسئله مُد نبود، بلکه بازتابی از یک سبک زندگی خاص و یک دوره تاریخی بود؛ جایی که سینما، موسیقی، سفر و مارک‌های جهانی برای اولین بار وارد زندگی روزمره مردم شده بود.
در بسیاری از روایت‌های شفاهی، فیلم‌ها و حتی ادبیات عامه، از «ری‌بن» به‌عنوان «عینک آبادانی» یاد می‌شود؛ نمادی از جسارت، شخصیت مردانه و شهری که همیشه یک قدم جلوتر از باقی ایران به‌نظر می‌رسید.