غزلی عاشقانه در اوج کرونا در فروردین ۱۴۰۰، تقدیم به دل‌های عاشق

اینجا دلم دوباره هوای تو می‌کند

پرواز از این قفس به فضای تو می‌کند

در آرزوی روی تو، در خلوت خیال

تقلید هرچه لفظ و ادای تو می‌کند

ای عشق! ای قشنگ‌ترین نقش زندگی

 عشقم، مرا رضا به رضای تو می‌کند

از نیستی، به عشق، به هستی رسیده‌ام

هستی مرا دوباره فدای تو می‌کند

جان می‌دهم به دیدنت، ای عشق راستین

عشقم مرا نثار به پای تو می‌کند

امسال قتلگاه کروناست شهر ما

دلواپسم تب کرونای تو می‌کند

عقلم نمی‌رسد که کرونا سزای چیست؟

دانم که باز، ناز، خدای تو! می‌کند

من عاشقم، تو عشق منی، کشتی‌ام ز ناز

من راضی‌ام به هرچه عطای تو می‌کند

منظور من ز شعر و غزل، گفتگو ز توست

نظم سخن امین ز برای تو می‌کند