مقایسه عملکرد پرسپولیس با دو آرایش متفاوت

برانکو امسال تیمش را برای سومین بار به مقام قهرمانی در لیگ برتر رساند. او در این فصل از دو روش اصلی 1-3-2-4 و 2-4-4 استفاده کرد. او بیشتر بازی ها را با 4 مدافع، دو هافبک میانی، سه هافبک تهاجمی و یک مهاجم بازی کرد اما 10 بازی را هم با دو مهاجم و 4 هافبک بازی کرده است.

1-3-2-4:

پرسپولیس در این فصل 20 بازی را با روش 1-3-2-4 بازی کرد. برانکو با این روش یک شکست کسب کرد اما 8 مساوی 11 برد را هم کسب کرد. در واقع پرسپولیس 41 امتیاز از 60 امتیازش را با این روش گرفت که میانگین 2.05 امتیاز را برای هر بازی کسب کرده است.

پرسپولیس به طور میانگین با این روش 59% مالکیت توپ را به عهده داشته است ضمن اینکه 27 گل زده و 12 بار هم دروازه اش باز شده است. این تیم بطور میانگین 1.35 گل در هر بازی زده 0.6 گل هم در هر بازی دریافت کرده است.

شاگردان برانکو با این روش در هر بازی 4.85 شانس گل ساخته و 1.85 شانس گل هم به حریفانشان داده اند.

2-4-4:

دومین روشی که برانکو در این فصل استفاده کرد 2-4-4 بود و پرسپولیس را با این روش در ده بازی به میدان فرستاد. پرسپولیس در این ده بازی هیچ شکستی نداشت و 4 مساوی 6 برد و 22 امتیاز به دست آورد که میانگین 2.2 امتیاز در هر بازی برای این تیم است.

پرسپولیس با این روش 58% مالکیت توپ را در اختیار داشته ، 10 گل زده و 2 گل نیز دریافت کرده است. با این حساب پرسپولیس میانگین 1 گل در هر بازی به ثمر رسانده اما میانگین 0.2 گل را در هر بازی خورده است که آماری بسیار خوب به حساب می آید.

پرسپولیس در این ده بازی به طور میانگین 4.8 موقعیت گل روی دروازه حریفان به وجود آورده و 1.8 شانس گل هم به حریفانش داده است که خیلی شبیه به آمار این تیم با روش 1-3-2-4 است.

مقایسه

مقایسه این دو آمار نشان می دهد که پرسپولیس در 2-4-4 عملکرد دفاعی بهتر و در 1-3-2-4 عملکرد تهاجمی بهتری داشته است هرچند در بسیاری از آمارها یک میانگین تقریبا ثابتی در عملکرد تیم برانکو وجود داشته است. او با 1-3-2-4 توانست میانگین 2.05 امتیاز و با 2-4-4 میانگین 2.2 امتیاز را کسب کند و آیا این برتری های کوچک نشان می‌دهد پرسپولیس با 2-4-4 تیم بهتری بوده است؟