گله‌مندی پادوانی از باشگاه استقلال به دلیل عدم پرداخت حق و حقوقش/ دادخواهی از روی ویلچر
زهره فلاح زاده؛ انسان تا زمانی که بتواند راه برود چه از همان زمانی که نخستین قدم را در بچگی برمی‌دارد و مادر، پدر و اطرافیانش ذوق به تنهایی ایستادن و راه رفتن او را دارند و چه زمانی که برای موفقیت‌هایش قدم برمی‌دارد، به پاهایش نیاز دارد. درواقع باید پایی باشد که تو را به سمت موفقیت سوق دهد. مسیری که یک جایی از آن باید قدم‌هایت را شمرده شمرده برداری تا در این راه پخته شوی و جای دیگر پله‌های ترقی را دو تا یکی برداری و برسی به نقطه اوج.
حال اگر فوتبالیستی که در غربت و دور از کشورش پا به توپ می‌شده، یک مرتبه به زمین گرم ورزشگاه اهواز برخورد کند و دیگر توانی در پاهای او نباشد که بلندش کند، بازی کند، راه برود و پا به توپ شود، چه احساسی در او به وجود می‌آید؟ احساسی شبیه به زمانی که انسان از عرش به فرش می‌افتد.
پادوانی مدافع برزیلی استقلال که ۲ سال پیش به دلیل برخورد با بازیکن خودی هنگام بالا پریدن برای زدن توپ به زمین خورد، با مصدومیت دردناکی روبه‌رو شد و نتوانست استقلال را در دیدار قبل از داربی پایتخت همراهی کند؛ مصدومیتی که نگرانی را به اردوی آبی‌ها آورد. آن روزها جوابی که از پزشکان استقلال می‌گرفتیم خوشحال‌کننده نبود و آنها هم از وضعیت بد پادوانی می‌گفتند. سرانجام مشخص شد صخره استقلالی‌ها دیگر نمی‌تواند روی پاهای خود بایستد. نمی‌تواند برای موفقیت بیشتر در فوتبال و استقلال قدم بردارد، توپ بزند و برای لحظه‌ای حتی بازی کند.
طبق رسم دیرینه ما ایرانی‌ها مسؤولان برای گرفتن عکس در بیمارستان و در کنار پادوانی حاضر می‌شدند و قول پرداخت هزینه‌های او را می‌دادند اما قول‌ها نه تنها عملی نشد، بلکه پادوانی هر روز تنهاتر از روز قبل می‌شد تا جایی که تصمیم به ترک ایران گرفت. او رفت تا لااقل در کنار خانواده خود انگیزه بهتر شدن و بلند شدن از ویلچری که به آن عادت نداشت را امتحان کند.
پادوانی هرازگاهی ارادتش به هواداران استقلال را ابراز می‌کند و می‌گوید هرگز فراموش‌تان نکرده‌ام. اما ما چه؟ فراموشش نکرده‌ایم؟
جوابش را می‌توان در جمله پادوانی دنبالش گشت. «کمک کنید پولم را از باشگاه استقلال بگیرم، چون من با شما قوی‌تر می‌شوم».
او را فراموش کرده‌ایم، به طوری که این بازیکن دست به دامن هواداران شده تا بلکه یادمان بیاید صخره استقلالی‌ها در چه وضعیت بدی قرار دارد. یادمان بیاید تشویق‌های‌مان تنها نباید به زمان بازی او در استادیوم‌ها منتهی شود. یادمان بیاید او در استقلال به چنین وضعیتی دچار شده است.
در میان اخبار
حالا وظیفه ما چیست؟ حمایت از او برای رسیدن به حقش، حقوقش، سهمش.
همین که او راه پرو پئیچ‌ها را نرفته، برای گرفتن مطالباتش به فیفا شکایت نکرده و تنها پیش هواداران خود شکایتش را برده است نشان می‌دهد چه دلی بزرگ و چه تعصبی به تیمش دارد.
مسؤولان استقلال باید بدانند کمک به پادوانی وظیفه آنهاست و حتماً نباید بازیکن پرونده شکایت خودش را به فیفا برساند تا پولش را بگیرد. پول دادن به بازیکنان شبیه مهریه شده است. تا زمانی که بازیکن در تیمی حضور دارد، به سختی داده می‌شود و پس از جدایی به دلیل نگرفتن حق و حقوقش شکایت می‌کند و این باشگاه است که موظف می‌شود پرونده خود را با پرداخت بدهی مختومه اعلام کند. چرا باید تا آن زمان مقاومت کرد و حق بازیکن را نداد؟
پادوانی و هواداران پادوانی منتظر پرداخت حق و حقوق او پیش از شکایت به فیفا هستند. به او کمک کنید، حقش را بدهید و سهم او را از عرقی که با پیراهن استقلال ریخته به حسابش واریز کنید.
