حریص مثل کی روش؛ در کمین تلافی شکست ناعادلانه

 یک‌بار ما با شکست عراق موتورمان روشن شد و حریفان بعدی را یک به یک تار و مار کردیم و جام خاطره‌انگیز 1996 را رقم زدیم. 4سال قبل اما تیم پرامید مان با نمایش درخشان در 2014 مقابل آرژانتین رفته بود تا طلسم چند دوره پیاپی ناکامی را بشکند. تساوی دراماتیک و حذف تلخ ما در ضربات پنالتی رویاهای ما را کشت و حسرت مان را افزود. حالا 4سال از آن روز عجیب گذشته. کارت قرمز ناعادلانه، کامبک‌های هیجان‌انگیز و پنالتی‌هایی که 20سال است سدراه‌مان شده‌اند.
در روزهای گذشته و به‌خصوص پس از مسابقه با ویتنام در اردوی تیم ملی تلاش زیادی صورت گرفته که غبار حساسیت را از روی این بازی بردارند و فشار بر شانه‌های بازیکنان کمتر شود. بی‌شک ما درصورت کنترل جریان مسابقه و ارائه یک بازی منطقی می‌توانیم عراق را متوقف کنیم و صدرنشین شویم اما ...
اما همه نزدیکان کارلوس کی‌روش، خبرنگاران و کسانی که از نزدیک با او دمخور بوده‌اند از حسرت عمیق سرمربی تیم ملی درباره مصاف 4سال قبل حکایت کرده‌اند. اینکه او آن شکست را هضم نکرده و هنوز در خاطرش خوب به یاد دارد. اینکه بارها با دست به گلویش زده و گفته آن باخت اینجا گیر کرده است. نکته‌ای که در کنفرانس خبری بازی هم به آن اشاره کرد.
شنیده‌های متفاوتی از نقشه‌های سرمربی تیم ملی برای این مسابقه به‌گوش می‌رسد اما آنچه مشخص است کی‌روش سخت مشتاق پیروزی در این بازی و در کمین تلافی آن شکست ناعادلانه است. او به‌خصوص از زمانی که همگروهی ما با عراق مشخص شد، هیچ‌وقت نگذاشته انگیزه پیروزی در آن مسابقه حداقل در ذهن خودش کمرنگ شود. شکی نیست که هیچ مربی‌ای نمی‌خواهد مشتش باز شود و نقشه‌هایش برای حریف لو بروند و استراتژی هایش را رقبا بدانند. تیم ملی در چند روز گذشته تنها در برابر جنگ‌های روانی حریف سپر دفاعی گرفته و تلاش کرده نگاهش را به دور بعدی معطوف کند اما شکی نیست که کی‌روش به اندازه ما برای پیروزی در این بازی حریص است و امید که سرانجام این مسابقه همانی باشد که همه می‌خواهند؛ صعود و انتقام ...