یادداشتی برای استقلال؛ نمک نپاشید!

 تنهایی استقلال تهران در این روزهای مشقت وار بسیار تلخ است، آنها نه تنها از رقبا زخم خورده، بلکه از خودی ها هم دائم الوقت در حال ضربه دیدن هستند! همه می خواهند، انتظارات زیاد، فریاد های معترضانه بلند و جملات تند و آتشین ویرانگر تنها کاری است که از دست قدیمی تر های آبی ها بر می آید!

بد، بد است! این مسئله دیگر نیازی به انتقاد و تندی ندارد! به چه هجوم می آورید؟! به ویرانه ای که دیگر نای ایستادن و تکیه دادن بر روی پاهای خود را ندارد، چرا سنگ اندازی می کنید؟ آنها خود از این روزهای بی سرانجام خسته و نا امیدند،  در یادآوری تلخکامی ها چه هنری نهفته که سال هاست بر روی یکدیگر بدترین ها را می کوبیم؟!

کافیست استقلال نتیجه نگیرد! از حسن روشن تا سیروس دین محمدی و مهدی امیر آبادی و پیروز قربانی و ... شمشیر را از رو خواهند بست و دائما خواهند گفت: " این آبروریزی بزرگ را چه کسی پاسخگو خواهد بود؟ چند بازیکن نالایق وجود دارد، فرصت آن تمام شده، او بی ارزش است، دارش بزنید، شرم بر شما باد، ننگتان باد، گیوتن را بیاورید و ..." حکم صادر می کنند و در ملاء عام اجرایی اش خواهند کرد! آقایان چه می کنید با خود و باشگاه محبوبتان؟ امروز در سال 1397 هجری شمسی به سر می بریم نه در سال 1350!  آن دوران سیاه و سفید سال هاست که پایان یافته است!

شاید اگر ذره ای از این  انرژی ها و سخنان کاملا منفی که روزانه سهم و دین خود را به استقلال روا می دارد مثبت می بود، تیم شفر در سه رتبه ابتدایی جدول لیگ برتر قرار داشت! دائما تحقیر، دائما انتقاد و اتهام و سرسختی! اگر به سخن باشد که در استادیوم آزادی هواداران بدون حد و مرز و بی خط قرمز ناسزا را با صدایی صدبرابر شما بلند تر و با ترکیبی از دیدگاه های فنی مطرح می کنند! چه نیازی به تخریب های شما است؟! دوستان به همراه لیدرهای ترسناک که اثرشان بیشتر است!

همه  یک تئوریسین هستیم! اصلا صاحب نظریم، گذشته فوتبالی مان اجازه می دهد خود را لایق ورود به هر بحثی بدانیم! اگر به حرف بود که امروز خیلی ها که زبانشان هم تند تر می بود، در باشگاه های اروپایی قرار داشتند! در عمل چه می کنید؟ چه کمکی از شما ساخته است؟ اگر کننده اید، بسم الله... همین سپیده صبح پیش رو درب مکان تمرینات حاضر شوید و تیم را سامان دهید؛ سیاست بزنید و در بروید سالهاست منسوخ شده و دیگر اعتباری ندارد، به ادعای خودتان هم که برای جلب توجه نیست و از برای دلسوزیست! پس آقایان این چه رسمی است که با دستان خود راه نفس را بر سینه پر زخم استقلال بند آورده اید؟!