استقلال چگونه متحول شد؟

بعد از قهرمانی در لیگ دوازدهم در سال 92، هیچ‌گاه شاهد تیمی منسجم با شخصیت قهرمانی از استقلال نبوده‌ایم. این اتفاق در دو فصل گذشته بسیار مشهود‌تر بوده است زیرا در نیم‌فصل اول هر فصل، نتایج بسیار ضعیف استقلال عملا این تیم را از دستیابی به‌عنوان قهرمانی لیگ محروم می‌کرد و هر قدر تیم استقلال در نیم‌فصل دوم هماهنگ‌تر می‌شد و نتایج بهتری کسب می‌کرد، امکان جبران نتایج ضعیف نیم‌فصل اول وجود نداشت.

در لیگ هجدهم نیز شروع استقلال اصلا مطابق میل هواداران نبود. به‌رغم نتایج بسیار خوب در فصل گذشته که نتیجه حضور وینفرد شفر و ادغام دیسیپلین آلمانی و شور و اشتیاق پیر‌مرد آلمانی بود، استقلال از لیگ قهرمانان آسیا حذف شد و در شروع لیگ با نتایج ضعیف و تساوی‌های پی‌در‌پی، هواداران را به یاد استقلال منصوریان انداخت و نگرانی‌های شروع فصل‌های گذشته برای هواداران به وجود آمد.

کارشناسان و اهالی فوتبال دلایل بسیاری را برای این نتایج ضعیف استقلال با وینفرد‌ شفر همچون جدایی بازیکنان فصل گذشته، عدم‌انجام تمرینات پیش‌فصل، عدم‌جذب بازیکن و... برشمرده‌اند که هر یک در جایگاه خود قابل بررسی است.

بسیاری نیز عدم‌کارایی مربی آلمانی را دلیل این نتایج بر شمردند تا جایی که حتی بعضی از افراد کادر فنی زمان منصوریان نیز زبان به انتقاد از استقلال شفر گشودند. در هفته‌های گذشته از لیگ برتر، استقلال ساختار تیمی مشخصی نداشت. تغییرات پیاپی در ترکیب تیم، استفاده نا‌متعارف از بازیکنان در پست‌های غیر‌تخصصی، نیمکت‌نشینی بازیکنان به ظاهر آماده و... همه و همه باعث ایجاد نوعی نگرانی بین هواداران این تیم شده بود.

استقلال برای رهایی از این وضعیت احتیاج به یک نقطه عطف داشت تا تیم از این شرایط استیصال در بیاید. دیدار جام‌حذفی با نفت مسجد‌سلیمان را می‌توان این نقطه عطف دانست. دیداری که استقلال عملکرد چندان مناسبی نداشت و با زحمت، تیم بحران‌زده نفت را در وقت اضافی با یک گل شکست داد. بعد از آن در دو بازی دیگر نیز موفق به شکست حریفان شد تا روند رو به رشد استقلال شکل جدی‌تری به خود بگیرد.

در سه دیدار گذشته استقلال، موضوعی که بیشتر از برد‌های استقلال و کسب امتیاز در لیگ یا صعود به مراحل بالاتر جام‌حذفی قابل توجه است، نوع بازی و شکل‌گیری ساختار تیمی استقلال است. تغییر فاز تیم استقلال از یک تیم راکد و بلاتکلیف به تیمی پویا، قانون‌مند و با‌ برنامه آنقدر سریع اتفاق افتاد که سایپای قدرتمند علی دایی، با تمام تاکتیک‌ها و برنامه‌های خود نتوانست از برتری یک گله خود دفاع کند و در پایان نتیجه را واگذار کرد و اگر استقلال خوش‌شانس بود امکان رقم خوردن پرگل‌ترین برد این تیم در این فصل وجود داشت.

در کسب این نتایج بیش از همه باید به نقش علی کریمی و فرشید باقری پرداخت. در بازی‌های ابتدایی، شفر همان وظیفه‌ای را به کریمی داده بود که امید ابراهیمی در فصل قبل برای استقلال انجام می‌داد. تخریب بازی حریف و پاس دادن به ساده‌ترین شکل ممکن که نه برای علی کریمی جذاب بود و نه توانایی انجام آن را داشت.

از بازی با نفت مسجد‌سلیمان وظایف علی کریمی تغییر کرد. شفر او را برای بازی‌سازی آزاد کرد تا طارق و دیگر هافبک‌های استقلال برای پیشروی و خلق موقعیت برای مهاجمان استقلال دغدغه کمتری داشته باشند. کریمی حالا نگران پر کردن فاصله بین هافبک و دفاع استقلال نیست زیرا فرشید باقری این وظیفه را به عهده گرفته است و به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهد و کریمی می‌تواند پا به توپ شود، شوت بزند و برای مهاجمان موقعیت بسازد. این‌گونه ساختار تیم شکل گرفته و بازیکنان فقط به انجام وظایف پست خود می‌پردازند تا جایی که سهرابیان و غفوری دو دفاع کناری استقلال بارها تا محوطه جریمه حریف پیش می‌روند، شوت می‌زنند و موقعیت می‌سازند.

باید دید این روند رو به رشد می‌تواند استقلال را به قهرمانی در پایان فصل برساند یا خیر.