گزارشی ویژه از اتفاقات بازی پیکان و نفت آبادان/شجاعت و وظیفه شناسی،زیر آتش!

بهنام مددی مدیر رسانه ای تیم پیکان به درخواست ورزش سه مشاهدات خود از دیدار روز گذشته مقابل نفت آبادان را تبدیل به مطلبی جذاب و خواندنی کرده است . مطلبی درباره شجاعت و وظیفه شناسی ، زیر آتش .

بخش اول/ اواسط نیمه اول مسابقه بود که شوت محکم اکبر ایمانی با بیشترین شدت ممکن به صورت مگنو باتیستا خورد. ضربه ای که باعث گیجی چند دقیقه ای مگنو شد و او در وضعیتی نگران کننده با برانکارد به کنار زمین آمد. کادر پزشکی پس از مداوای ابتدایی او را به زمین برگرداندند و باتیستا به هر شکلی که بود نیمه اول را تمام کرد؛ مثل همیشه مقتدرانه. بین دو نیمه دکتر نقوی، پزشک تیم مان پیش آقا مجید آمد و گفت ضربه خطرناکی به سر مگنو خورده و صلاح نمی بیند او به بازی ادامه بدهد. آقا مجید و مربیان تیم هم ماهان و خدابنده لو را از همان دقایق اول مصدومیت مگنو، فرستاده بودند برای گرم کردن. قرار به تعویض شد؛ با اینکه می دانستیم حضور مگنو در آن شرایط چقدر برای ما مهم است اما اولویت همه ما سلامتی او بود. مگنو اما پیش آقا مجید آمد و اصرار کرد که بازی کند. او گفت قول می دهم اگر کوچکترین مشکلی احساس کردم، به سرعت به شما اطلاع بدهم و از زمین خارج شوم. در نهایت مگنو به زمین رفت. دکتر نقوی به او گفت به هیچ وجه وارد نبردهای هوایی نشو و او مثل همیشه با آن لهجه دوست داشتنی برزیلی اش گفت:"چشم"؛ استوک هایش را پوشید و رفت. خداراشکر بازی را در سلامت کامل و با عملکردی فوق العاده تمام کرد اما با هر توپی که به سمتش می آمد قلب ما تندتر می زد. او در روز تولدش سالم و سلامت پیش دختر کوچکش برگشت و ما را بیشتر از بردن مسابقه خوشحال کرد.

بخش دوم/ براتعلی مولوی؛ اولین بار بود اسمش را می شنیدم. شاید چون کمتر به اسم کمک داورها دقت می کنم. عادت دارم قبل از هر مسابقه درباره داورهای بازی تیم مان چیزهایی می خوانم تا بیشتر بشناسمشان. متولد فروردین 56؛ لیسانس تربیت بدنی و آنطور که سایت فدراسیون فوتبال نوشته، با سابقه قضاوت در 43 مسابقه. با قامتی بلند و چهره ای دلنشین. با موعود بنیادی فر و قهرمان نجفی که آنها را بیشتر می شناسم، از شهرکرد آمده اند برای قضاوت مسابقه. بنیادی فر هیچ وقت داور دلنشین ما برای قضاوت بازی هایمان نبوده؛ این را وقتی بعد از پایان مسابقه در پاسگاه کنار ورزشگاه و بین اسکورت ها ایستاده بودیم هم به شوخی به او گفتم اما او و تیمش در آبادان همه تلاش شان را برای یک قضاوت منصفانه انجام دادند. حتی زمانی که گل سالم فراز را مردود اعلام کرد هم اعتراض زیادی نکردیم چون می دیدیم در چه شرایط سختی مشغول قضاوت هستند. مولوی درست مقابل تماشاگران نفت ایستاده بود و با هر اتفاق، مقتدرانه پرچم می زد. داشت کارش را می کرد. اعتراض ها از آن صحنه مربوط به خطای به زعم نفتی ها، هند و پنالتی آغاز شد اما اوج آن زمانی بود که قریشی، مدافع نفت از آن اوت های پشتک وارویی اش انداخت و مولوی خطایش را گرفت. تصمیمش کاملا درست بود اما هواداران نفت به هیچ وجه با او موافق نبودند. ماجرا حاد شد و باران سنگ بود که آن طرف روی سر مولوی فرود می آمد. دو بار بازی را متوقف کردند اما او هر دو بار برگشت و در نهایت یکی از آن سنگ های لعنتی درست به گونه اش برخورد کرد. فقط چند سانتیمتر زیر چشمش. فقط  کمی تا کوری. ناظران مسابقه باز هم بازی را متوقف کردند. مولوی اما اصرار داشت بازی تمام شود. می گفت در این شرایط هم کارش را خواهد کرد. یک سنگ زیر چشمش خورده بود و همه آن را دیدند اما ده ها سنگ به کمر و پاهایش خورده بود و هیچ کس آنها را ندید. می خواست بازی را تمام کند اما شرایط اصلا مهیا نبود. بازی نیمه تمام ماند و وقتی دیدیمش، می گفت تمام بدنم درد می کند؛ حتی دندان هایم!

بخش سوم/ مگنو و براتعلی؛ آنها قهرمانانه بازی را تمام کردند، چون عاشق شغلشان هستند و مسئولیت پذیر اما از زمان پایان مسابقه تا همین الان که این قصه را می نویسم، لحظه ای نیست که به آنها فکر نکنم. به دختر مگنو؛ به خانواده براتعلی. اینکه یک توپ و یک تکه سنگ می توانستند چقدر ترسناک این بازی را تمام کنند. به اینکه مگر ما فوتبال را برای چه می خواهیم؟ مگر قرار نیست همه ما از فوتبال مان لذت ببریم؟ وقتی آن سنگ های لعنتی را پرت می کنیم، به خانواده فرد مورد هدف مان فکر می کنیم؟ اگر آن سنگ چند سانتیمتر بالاتر خورده بود الان حال تک تک مان چه طور بود؟ مولوی قهرمان بازی دیروز بود. با اختلاف؛ در کنار هافبک مسئولیت پذیر ما. خدا را شکر که سلامت اند. خدا را شکر.

بهنام مددی - مدیر رسانه ای پیکان