برباد رفته؛ فیلمی متفاوت از اکبرآقا اکتورسینما / گام برداشتن میثاقیان بر روی باتلاق های جنوب

نادر دارستانی؛ اروندخرمشهر این تیم دوست داشتنی فصل گذشته لیگ دسته دوم فوتبال کشور که توانست با محمدعلوی به دسته اول راه یابد، بعد از جشن صعود، عذر سرمربی خود را خواست و با بکارگیری اکبرمیثاقیان بعنوان سرمربی، این گونه نشان داد که می خواهد گام های بلندی برای رسیدن به هدف های بزرگش بردارد تا بتواند خوزستان که مهدفوتبال ناب ایران می باشد را برای حضور یک تیم دیگر از این استان فوتبالخیز در لیگ برتر پایه ریزی نماید.

البته این تنها یک روی سکه می باشد و روی دیگر سکه چیز دیگری خواهد بود و می تواند هم مانند شمشیر دولبه ای باشد که از هر طرف که به آن دست بزنی با لبه ی برنده ای روبرو شده و ممکن است «خودزنی» بیشتر از «دیگر زنی» وجود داشته باشد.

اروند خرمشهر در این فصل بی محابا بازیکن می گیرد و دست در کیسه متولیانی نموده که گویا در این فصل قابل شمارش نمی باشد. آنها با هزینه های آن چنانی و جذب بازیکن با رقم های نسبتا بالا قصد دارند جایی برای خود در بین تیم های مطرح و مدعی پیدا نمایند.

اماسوال این است که اکبرمیثاقیان، آیا همان مربی کارکشته چندین سال قبل می باشد که حضورش برای هر تیم در لیگ یک، تضمینی برای صعود باشد؟ آیا او می تواند ناخدای مناسبی برای این کشتی باشد؟ پاسخ به آن اندازه ای که به منفی نزدیک می باشد از مثبت دور خواهد بود چرا که این «اکبر» با آن «اکبر» تفاوت های بسیاری دارد و کارنامه او در چند سال گذشته نشانگر این است که او در هر تیمی که بوده شاید رسانه ها را متوجه خود نموده باشد، اما نتوانسته نتایج لازم را کسب نماید و تنها موردی که یک امتیاز مثبت برای تیم های تحت سرمربی گری او بوده است، موضوع رسانه ای بودن او کاراکتری که دارد می باشد که این نمی تواند پاسخ گوی خیل عظیم هوادارانی باشد که از او صعود می خواهند.

میثاقیان اگر چه هنوز هم یکی از مربیان خوب کشور و حداقل در بین مربیان مطرح و کاربلد لیگ دسته اول می باشد، اما این اکبر آقا بیشتر «اکتورسینما» شده تا اکبر آقایی که قبلا می شناختیم و بعید است بتواند تیمی را به سرمنزل مقصود برساند.

او در بادران هم که بود با این که از اول فصل به این تیم پیوست و در جذب بازیکنان هم موفق عمل نمود و مدیران این باشگاه متمول نیز در آن سال هزینه بسیار سنگینی را متحمل شدند تا تمامی ابزارهای لازم برای صعود فراهم باشد، ولی در نهایت میثاقیان نتوانست به نتایج مناسبی دست یابد و در پایان هفته شانزدهم درب های خروج به او نشان داده شد و جای خود را به محمدربیعی سپرد.

حکایت میثاقیان در این فصل شباهت های بسیاری به دو فصل قبل بادران دارد و اگرچه دوست داریم بخاطر هواداران خونگرم و دو آتشه خرمشهری هم که شده، اتفاقی مثبت در این تیم بیفتد، اما ناگفته پیداست که با توجه به روند جذب بازیکن در این تیم و مسیری که در حال پیمودن است، آینده مثبتی را نمی توان متصور بود و خود «گول زنی» است که بخواهیم بپذیریم که این تیم می تواند تا پایان رقابت ها در قامت یک مدعی حضور داشته باشد.

جان کلام این که باتلاق های جنوب خیلی راحت این قابلیت را دارد که اکبر آقا و تیم همراهش را در خود ببلعد و طناب های به هم گره زده و پیوسته هم نخواهد توانست مانع از غرق شدن آن ها شود و تنها در یک شرایط ممکن است که اتفاقی متفاوت از آن چه که گفته شد بیفتد و آن هم این می باشد که آنها نرسیده به باتلاق، فکر چاره ای باشند و باید بدانند ادامه  این مسیر، منتهی به باتلاق شده و راهی به جز بلعیده شدن به دنبال نخواهند داشت و ای کاش آنها مسیر خود را از هم اکنون تغییر دهند.ذکر این نکته و یادآوری آن نیز خالی از لطف نخواهد بود که «دوست می گوید، گفتم، دشمن می گوید خواستم بگویم». ما هم گفتنی ها را گفتیم، صلاح مملکت خویش خسروان دانند، دوست دارید عمل کنید، اگر هم تمایلی ندارید و خود را بخواب زده و بیدار بشو نیستید، شما را بخیر و ما را بسلامت.