انقلاب تنهایمان را به تصویر می‌کشیدیم!
سپیده ثابتیان
انقلاب تنهایمان را
به تصویر می‌کشیدیم!
من
و
تو
وتن(وطن) داده به نقاب‌هایم
در آخرین بوسه که از کوچه گرفتیم
نگاه می‌کرد
به ما ترس
از لب پنچره
که به مشام چراغ می‌رساندیم
بوی روشنایی را
در هم تنیده و پوسیده می‌شدیم!
تا بخندد
اندکی در ما جهانی
در مشت‌های غم زده‌یمان
جوانه زده بود امید
و هنوز می‌ترسید
از خیابان
که فریاد بکشد
چشم‌هایمان آزادی!
شاعر: سپیده ثابتیان
